Dokter Evans zweeg en liet de zwaarte van zijn woorden tot hem doordringen. Viviens glimlach verdween en maakte plaats voor een vleugje onzekerheid. Calebs blik schoot heen en weer tussen zijn moeder en de dokter, wanhopig op zoek naar duidelijkheid.
« Mevrouw Monroe, » vervolgde Dr. Evans, zich rechtstreeks tot Vivien richtend, « het genetische profiel van uw familie bevat een zeldzame marker die generaties heeft overgeslagen. We hebben dit ontdekt tijdens ons genetisch onderzoek. Deze marker is een unieke identificatie en komt ook voor in Luna’s DNA, wat haar afstamming bevestigt. »
De kamer hield de adem in, de spanning was voelbaar. Viviens gezicht verbleekte, haar zelfvertrouwen wankelde onder het gewicht van onweerlegbaar bewijs. De stilte voelde als een eeuwigheid, elke seconde sleepte zich voort terwijl iedereen deze onthulling verwerkte.
Caleb draaide zich naar me om, zijn ogen wijd open van opluchting en dankbaarheid. « Ik wist het, » fluisterde hij, zijn stem een mengeling van bewondering en verontschuldiging. « Ik heb nooit aan je getwijfeld. »
