Ik kneep in zijn hand en voelde de warmte van zijn vertrouwen op mijn huid. « Ik weet het, » antwoordde ik zachtjes, dankbaar voor zijn steun in deze moeilijke tijd.
Vivien had geen munitie meer en moest de realiteit van de mislukte staatsgreep onder ogen zien. Ze perste haar lippen op elkaar en vocht tegen de golf van emoties die haar dreigde te overspoelen. De waarheid dwarsboomde haar plannen en liet haar kwetsbaar en verslagen achter.
Dr. Evans voelde de verandering in de kamer en vervolgde professioneel: « Deze marker heeft geen gevolgen voor de gezondheid, maar dient als een soort genetische vingerafdruk die uw familieband bevestigt. Luna is inderdaad uw kleindochter, mevrouw Monroe. »
De woorden bleven in de lucht hangen, met een onmiskenbare definitiefheid. In het nauw gedreven door de waarheid had Vivien geen andere keuze dan toe te geven. Haar schouders zakten in, haar woede verdween toen ze Luna aankeek, en haar uitdrukking verzachtte enigszins.
