De kamer viel stil. Ze staarde me ongelovig aan, alsof ze niet kon geloven dat ik de moed had om zo te reageren. Ik liet haar hand langzaam los, maar ik gaf niet op.
« Ik respecteer je omdat je mijn schoonmoeder bent, » vervolgde ik. « Maar respect betekent geen blinde gehoorzaamheid. Als je niet tevreden bent met hoe ik de tafel heb gedekt, kun je het zelf maar oplossen. Ik heb mijn best gedaan en hoef me nergens voor te verontschuldigen. »
De gasten begonnen te fluisteren; sommigen knikten zelfs. Mijn beste vriend stond op, liep naar me toe en legde zijn hand op mijn schouder.
Het gezicht van mijn schoonmoeder was rood van woede. Ik zag de schaamte en verontwaardiging in haar vermengen. Ze had niet verwacht dat ik zo zou reageren, laat staan dat de anderen mijn kant zouden kiezen.
« Hoe durf je… », begon ze, maar haar stem stierf weg toen mijn man, Javier, opstond van het hoofd van de tafel.
« Moeder, zo is het genoeg, » zei hij met een koude, scherpe stem. « Of je het nu leuk vindt of niet, ze is mijn vrouw. » En als je haar nog eens durft aan te raken, al is het maar met één vinger, zal ik de eerste zijn om je ter verantwoording te roepen.
