Opnieuw vulde de stilte de kamer. De ogen van mijn schoonmoeder vulden zich met tranen, maar geen tranen van pijn: tranen van machteloosheid. Ze ging langzaam zitten en vermeed de blikken van de gasten.
Ik trilde nog steeds, maar diep van binnen voelde ik een immense opluchting. Voor het eerst sinds we onder hetzelfde dak woonden, had ik het gevoel dat ik een stem had. En belangrijker nog, mijn man stond aan mijn kant, niet tegen me.
Natuurlijk verliep de avond niet zoals gepland. De gesprekken waren gespannen en sommige gasten vertrokken al vroeg. Maar dat deerde me niet meer. Ik had een essentiële les geleerd: respect krijg je niet, je verdient het. En ik zou nooit meer toestaan dat iemand me onder de voet liep.
Diep vanbinnen wist ik dat, hoewel ons jubileumdiner in ons appartement in Madrid gekenmerkt werd door schandalen, het eigenlijk het begin markeerde van een nieuw hoofdstuk. Een hoofdstuk waarin ze nooit meer het stille slachtoffer zou zijn.
