« De dokter woont niet in dit huis. Ik wel, » onderbrak Margaret hem scherp. « Daniel werkt hard om voor je te zorgen, en jij bedankt hem door te slapen als een koningin? Niet in mijn huis. »
Tranen welden op in Emma’s ogen. Het koude water deed haar niet alleen rillen, maar veroorzaakte ook een stekende pijn in haar maag. Paniek schoot door haar heen. Ze drukte een hand op haar maag en bad dat er niets aan de hand was.
Op dat moment ging de slaapkamerdeur open. Daniel, nog steeds in zijn werkkleding, stond verstijfd in de deuropening, zijn aktetas bungelend in zijn hand. Hij was vroeg thuisgekomen en wat hij zag, deed hem de rillingen over de rug lopen.
« Mam… wat heb je gedaan? » Daniels stem trilde van ongeloof.
Margarita zette de emmer neer met een rebelse uitdrukking. « Ik heb gedaan wat jij allang had moeten doen: ik heb je vrouw geleerd niet lui te zijn. »
Daniel rende naar Emma en sloeg een deken om haar trillende schouders. « Ze is zwanger! Hoe kun je ijswater over haar heen gieten? »
Voor het eerst zweeg Margaret even. Maar haar trots overschaduwde al snel haar aarzeling. « Oh, het gaat goed met haar. Vrouwen krijgen al eeuwenlang kinderen; ze verwennen zichzelf niet. Ze zijn gewoon verwend. »
Emma nestelde zich in Daniels arm en fluisterde: « Er is iets mis. Ik voel… ik voel pijn. »
Daniels hart zonk in zijn schoenen. Zonder woorden nam hij haar in zijn armen. « We gaan naar het ziekenhuis. Onmiddellijk. »
Margarets gezicht verbleekte toen ze haar zoon haar trillende, zwangere vrouw naar de deur zag dragen. Ze had niet verwacht dat haar doorzettingsvermogen zo ver zou gaan. En voor het eerst, diep van binnen, bekroop haar twijfel. Survivor Stories Collection Zwangerschapstestkits
De sfeer in het ziekenhuis was gespannen. Emma lag bleek in het ziekenhuisbed. Een hand rustte beschermend op haar buik. Daniel liet haar andere hand niet los en streek met zijn duim over haar knokkels, alsof alleen zijn aanraking haar kon beschermen.
Dokter Williams, een rustige maar serieuze man van in de vijftig, kwam de kamer binnen met een kussen. « Je hebt er goed aan gedaan om haar onmiddellijk hierheen te brengen, » zei hij tegen Daniel. « De stress en de shock hadden complicaties kunnen veroorzaken. Gelukkig is de hartslag van de baby op dit moment stabiel. Ze heeft echter absolute rust nodig. Geen zwaar tillen, geen onnodige inspanning. Elke herhaling van het incident van vandaag zou moeder en kind in gevaar kunnen brengen. »
Daniel klemde zijn tanden op elkaar. Hij kuste Emma op haar voorhoofd. « Ik beloof dat zoiets nooit meer zal gebeuren. »
Emma glimlachte zwakjes, maar haar ogen vulden zich met tranen. « Ik was zo bang, » fluisterde ze.
Later die avond, nadat Daniel was vertrokken om wat papierwerk te doen, kwam Margaret aarzelend de ziekenhuiskamer binnen. Ze leek kleiner dan voorheen, haar zelfvertrouwen overschaduwd door schuldgevoel. Haar blik viel op Emma, die uitgeput maar bij bewustzijn lag.
« Ik bedoelde het niet zo… » begon Margaret, haar stem ongewoon trillerig. « Ik dacht dat je overdreef. Ik heb het nooit zo bedoeld… »
Emma draaide haar hoofd om, haar stem nauwelijks hoorbaar. « Je denkt niet dat ik zwak ben. Je geeft gewoon niets om me. Je behandelt me als een dienstmeid, niet als de vrouw van je zoon. »
Margaret slikte moeizaam. De waarheid in Emma’s woorden raakte haar dieper dan ze had verwacht. Jarenlang was ze er trots op geweest sterk te zijn en nooit zwak te zijn. Maar toen ze zag hoe de jonge vrouw van haar zoon vocht om haar kind te beschermen, werd ze overmand door schaamte.
Toen Daniel terugkwam, was zijn gezicht geschokt. « Mam, ik kan je niet vergeven voor wat je hebt gedaan. Als er iets met Emma of de baby zou gebeuren, zou ik nooit meer met je praten. »
Margarets ogen vulden zich met tranen. Voor het eerst in decennia was ze sprakeloos.
Twee weken later keerde Emma terug naar huis, zoals haar arts had aanbevolen. Daniel nam extra huishoudelijk werk op zich, vastbesloten om zijn vrouw en ongeboren kind te beschermen. Margaret bezocht ons regelmatig, elke keer met meer tegenzin dan voorheen.
Op een middag zat Emma op de bank een babydekentje te breien, en Margaret zette stilletjes een dienblad met thee en fruit voor haar neer. Emma knipperde verbaasd met haar ogen.
“Heb jij dat gedaan?” vroeg ze voorzichtig.
Magdalena knikte. « Ik dacht dat je honger had. De dokter zei dat je iets fatsoenlijks nodig had. » Haar stem klonk nu zachter, zonder arrogantie.
Emma keek naar haar schoonmoeder en twijfelde of ze deze nieuwe kant van haar persoonlijkheid wel kon vertrouwen. « Waarom deze verandering? » vroeg ze voorzichtig.
Margarets blik viel op Emma’s buik. « Omdat ik besefte dat ik bijna de twee mensen van wie ze het meest houdt, kwijt was geraakt. Ik had het mis, Emma. Vreselijk mis. »
