Ik dacht dat kracht betekende dat je stoer moest zijn, maar dat doet alleen jou pijn. En hem. Ik wil mijn familie niet verliezen vanwege mijn trots.
Tranen welden op in Emma’s ogen, maar deze keer niet van de pijn. « Ik wilde altijd dat je me als familie zag, niet als een last. »
Margareta stak haar hand naar haar uit, haar handen trilden. « Als je het goed vindt, wil ik je graag helpen met deze zwangerschap. Niet als rechter. Als je schoonmoeder. Als familie. »
Op dat moment verscheen Daniel Tu met de boodschappen. Hij verstijfde en keek naar zijn vrouw en moeder die met gevouwen handen naast elkaar zaten. Een glimlach speelde om zijn lippen. « Het lijkt erop dat de rust eindelijk is teruggekeerd in dit huis. »
Emma glimlachte zwakjes. « Misschien. »
Margareta keek haar zoon aan, haar stem brak. « Het spijt me, Daniel. Voor alles. »
Hij knikte, zijn ogen fonkelden. « Beloof me één ding, mam. Nooit meer. » Doe haar nooit meer zo’n pijn.
Margaret legde zachtjes haar hand op die van Emma. « Nooit meer. Beloofd. »
En voor het eerst voelde Emma warmte waar voorheen alleen koud water en wreedheid waren geweest. Deze wending was onverwacht, maar misschien wel noodzakelijk – want het brak muren af en bouwde iets sterkers op: een echt gezin.
