« God, wat doe je? » schreeuwde Emma Carter terwijl ijskoud water over haar gezicht en lichaam stroomde en haar nachthemd en de lakens eronder doorweekte. Ze ging geschokt rechtop zitten en rilde hevig.
Margaret Carter, haar schoonmoeder, stond met een lege metalen emmer boven haar, haar uitdrukking streng en onverzettelijk. « Sta op, » zei Margaret. « Je hebt de halve dag doorgeslapen. Een echte vrouw blijft niet luieren als de klusjes zich opstapelen. »
Emma’s handen gingen instinctief naar haar buik en omvatten zachtjes de kleine maar zichtbare bult. Ze was vier maanden zwanger van haar eerste kind – het kind waar zij en haar man Daniel zo lang om hadden gebeden. De zwangerschap was niet gemakkelijk. De dokter had haar na een aantal flauwtes aangeraden om zoveel mogelijk rust te nemen. Maar Margaret, een vrouw opgevoed met strenge en achterhaalde opvattingen, weigerde te luisteren. « Zwanger of niet, je hebt nog steeds verantwoordelijkheden », zei ze vaak. Zwangerschapstest. Veiligheid van kinderproducten.
Emma perste haar lippen op elkaar. « Ik-ik moet rusten. Dokter… »
