Mijn gezicht brandde alsof ze me een klap had gegeven. « Iemand zoals IK? »
« Laten we eerlijk zijn, » vervolgt ze, terwijl ze haar servet precies vouwt. « Jouw kant van de familie heeft niet echt een nalatenschap. Je bent niet… nou ja, je bent niet bepaald het type vrouw dat dingen op die manier doorgeeft. Het hoort bij ons. Waar het echt telt. »
Ik stond daar verstijfd, de woorden troffen me als kleine pijltjes. Toen, even nonchalant alsof ze me vroeg het zout aan te geven, stak ze haar hand uit.
« Ga je gang, geef het me nu maar terug. Ik zal het veilig bewaren. »
Ik wist niet wat ik moest zeggen en ik wilde geen scène. De manier waarop ze het zei – alsof het overduidelijk was dat ik het niet verdiende – gaf me een klein en onbeduidend gevoel.
Dus ik schoof de ring van mijn vinger, legde hem op tafel en ging naar het toilet voordat iemand de tranen zou zien opwellen.
« Vertel dit niet aan Adam, » zei ze tegen me. « Het zou hem alleen maar van streek maken, en dat is nergens voor nodig. »
Ik stond in die badkamer, wat een eeuwigheid leek, starend naar mijn spiegelbeeld. De kale plek op mijn vinger voelde niet goed, als een ontbrekende tand waar je niet anders kunt dan met je tong over gaan.
« Raap jezelf bijeen, » fluisterde ik tegen mijn spiegelbeeld. Mijn ogen waren rood, maar ik gooide koud water in mijn gezicht tot ik er weer enigszins normaal uitzag.
Toen ik terugkwam in de eetkamer, keek Adam mij bezorgd aan.
« Gaat alles goed? » vroeg hij, terwijl hij onder de tafel zijn hand naar mij uitstak.
Ik knikte, terwijl ik mijn linkerhand zorgvuldig in mijn schoot hield. « Gewoon hoofdpijn. »
Diane glimlachte naar me vanaf de andere kant van de tafel, de ring was nergens te bekennen. « Arme schat. Wil je een aspirine? »
« Nee, dank je, » zei ik, terwijl ik een glimlach forceerde. « Het komt wel goed. »
