De sfeer in huis was beklemmend, beklemmender dan welke ruzie dan ook. Drie dagen waren verstreken sinds de val. Drie dagen sinds de ziekenhuisopname. Drie dagen sinds de vijfjarige Leo thuiskwam met een felblauw gipsverband om zijn arm – een pijnlijke herinnering aan de chaos in hun leven.
Eleanor, Sarahs schoonmoeder, was de eerste die dit verhaal vertelde. Haar stem klonk kalm en zelfverzekerd.
« O, je weet hoe kleine jongetjes zijn! Hij was zo opgewonden en rende op zijn sokken de trap af. Houten vloeren zijn zo glad. »
Ze herhaalde het verhaal zo vaak dat het begon te kloppen.
Mark, Sarahs zwager, die op 29-jarige leeftijd nog steeds in zijn kinderkamer woonde, knikte uitdrukkingsloos. Hij zei dat hij « in de keuken iets te drinken aan het halen was » en alleen « een doffe plof had gehoord ». Zijn woorden klonken als die van zijn moeder, hol en leeg, maar Sarah, uitgeput, voelde het.
Tom, haar man, zat tussen hen in. Uitputting stond op zijn gezicht te lezen terwijl hij probeerde een kalmte te bewaren die er niet was. Hij hield van Sarah, maar zat nog steeds gevangen in de
