Maar Sarah werd geplaagd door schuldgevoelens. Ze had voorzichtiger moeten zijn. Ze had de boodschappen niet moeten uitpakken. Elke blik op Leo’s cast getuigde van mislukking. Maar onder deze schuldgevoelens groeide een scherp en koud wantrouwen.
De angst van de jongen:
Leo’s wereld kromp. Ooit onbevreesd en dapper, bewoog hij zich nu voorzichtig, deinsde terug voor plotselinge geluiden en vermeed trappen. Het meest onthullend was zijn reactie op zijn grootmoeder en oom.
Toen Mark de kamer binnenkwam, nestelde Leo zich in de kussens van de bank en probeerde te verdwijnen. Toen Eleanor hem in een van haar geoefende grootmoederlijke knuffels nam, verstijfde zijn kleine lichaam en werden zijn ogen groot van schrik.
Op een avond, toen Sarah hem naar bed bracht, streek ze zachtjes over zijn haar.
« Lieverd, » fluisterde ze, « kun je mama vertellen wat er op de trap is gebeurd? Was je bang? »
Leo lag daar lange tijd zwijgend naar de gloeiende plastic sterren aan het plafond te staren. Uiteindelijk draaide hij zijn hoofd om, zijn zachte stem gedempt door het kussen.
« Oom Mark speelde vreselijk. »
Sarah voelde een rilling.
« Een smerig spelletje? Wat voor spelletje, lieverd? »
Maar hij schudde zijn hoofd, perste zijn trillende lippen op elkaar en begroef zich in de deken. Dat was alles. Een vals spel. Geen ongeluk. Een spelletje. Genoeg om haar twijfels in zekerheid te veranderen.
video
Een paar dagen later ontving Sarah een e-mail van haar buurvrouw Carol, een aardige gepensioneerde. De onderwerpregel luidde: « Ik denk aan je. »
« Lieve Sarah,
het spijt me zo van Leo’s arm. Ik hoop dat het goed geneest. Dit klinkt misschien vreemd, maar we hebben net een videodeurbel geïnstalleerd, die een deel van de commotie bij jou thuis op zaterdag heeft vastgelegd. Ik weet niet of het zal helpen, maar ik vond dat je het moest hebben.
Heel veel sterkte, Carol. »
Er is een klein videobestand bijgevoegd.
Sarahs hart bonsde toen ze op ‘Downloaden’ klikte. Angst greep haar aan. Een deel van haar wilde het verwijderen, leven met deze vreselijke leugen. Maar toen dacht ze aan Leo’s ogen en wist ze dat ze voorzichtig moest zijn.
De groothoekopname van de camera toonde de voordeur en een groot raam ernaast met uitzicht op het trappenhuis. Het tijdstempel kwam overeen met de dag.
Daar stond Leo, vrolijk in zijn rode T-shirt, zachtjes neuriënd terwijl hij voorzichtig naar beneden stapte, zich vasthoudend aan de reling. Hij rende niet. Hij droeg slippers, geen sokken. Leugen nummer één ontkracht.
Toen verscheen Mark onderaan de trap. Toen Leo de derde trede bereikte, gleed Marks voet uit. Het was niet onhandig. Het was opzettelijk, snel en wreed.
Sarah kreunde en bedekte haar mond met haar hand toen Leo’s lichaam op de harde parketvloer viel. Het geluid was gedempt, maar zijn schreeuw klonk door de lucht.
Haar ogen waren op het scherm gericht. De film was nog niet afgelopen.
Eleanor stortte zich op hem, maar Leo niet. Ze rende recht op Mark af. Ze omhelsde haar volwassen zoon. Sarah zag haar lippen snel bewegen en fluisterde. Ze verzon een leugen zonder ook maar naar de jongen op de grond te kijken.
Diner
Op zondag kwam de familie samen voor het diner. De spanning liep hoog op, ook al speelde Eleanor met haar charmante charmes de gastvrouw.
