Ze merkten Sveta niet eens binnenkomen. « Je dochter is als een kale boomstam! Je bent zoveel beter! » fluisterde haar schoonmoeder tegen haar schoonzoon Nikolai. « Stilte! Misschien hoort iemand het! » En toen sprong haar moeder plotseling op van haar stoel.
« Kola, daar is iemand! » « Ik hoorde de deur dichtslaan! » zei de moeder, zich er niet van bewust dat haar dochter alles had gehoord. Op dat moment voelde Svetlana de grond onder haar voeten trillen. Ze stond op de drempel en kon haar ogen en oren niet geloven.
Nikolai en haar moeder merkten haar eindelijk op en waren geschokt. Had ze echt alles gehoord? Ze staarden haar aan alsof ze een geest was, niet in staat ook maar één woord ter verdediging uit te brengen. De situatie was volkomen verrassend en schokkend.
Svetlana had geen idee hoe ze moest reageren op wat ze zag en hoorde. Het duurde even voordat ze de grote blauwe plek onder het oog van haar man opmerkte. Maar dat deed er niet meer toe.
Svetlana, plotseling gedesoriënteerd, voelde haar hart van pijn barsten. De ontdekking van het verraad van haar dierbaren was een enorme klap, die haar innerlijke wereld aan diggelen sloeg. Ze kon niet geloven dat de twee mensen die haar het meest na stonden, zoiets konden doen.
Waarom zo wreed? Verdwaasd en gedesoriënteerd rende ze het huis uit, alsof ze probeerde te ontsnappen aan haar gevoelens en gedachten. Haar benen droegen haar uit zichzelf. Ergens ver weg van de nachtmerrie die haar leven in één klap had overspoeld.
Svetlana kon zich niet herinneren dat ze ooit was teruggekeerd naar haar kleine studio, ooit haar toevluchtsoord voor al haar problemen. Ze had het niet eerder kunnen verkopen. Ze besloot het met rust te laten.
Voor de zekerheid. Het was een plek waar ze zich veilig voelde. Een plek waar ze veel mooie herinneringen aan had.
Tot de bruiloft. Nu ze vandaag van haar moeder en man over het verraad van haar man had gehoord, voelde ze dat er geen ruimte meer was voor vergeving. Elk telefoontje van hen verdiepte de pijn alleen maar en herinnerde haar aan het vreselijke verraad…
Uiteindelijk hielden de telefoontjes op. Maar de drukkende stilte in haar nieuwe huis was bedrieglijk. Svetlana zwierf als een geest door het appartement, doelloos dingen herschikkend en proberend haar verbrijzelde leven weer op de rails te krijgen.
Svetlana’s mislukte huwelijk met Nikolai liet diepe sporen bij haar achter. Hoewel hij probeerde financieel contact te onderhouden door geld over te maken naar haar bankpassen, blokkeerde ze die snel. Ze probeerde elk contact met haar man te verbreken.
Een scheiding leek onvermijdelijk, maar Sveta had geen haast om haar huwelijk officieel te maken. Ze had tijd nodig om te herstellen, haar kalmte te hervinden en nieuwe prioriteiten in haar leven te stellen. En toen, in een moment van verlichting, besefte Sveta dat ze niet zomaar een mooi poppetje wilde zijn, een bijkomstigheid van het luxueuze leven dat Nicholas haar had geboden.
Ze herinnerde zich haar verleden als getalenteerd fotograaf, wiens werk zeer gewild en gewaardeerd werd door veel inwoners van haar stad. Tien jaar geleden sierden haar foto’s galerieën en zelfs privécollecties. Destijds voelde ze zich een echte schepper, geen gevangene in een gouden kooi.
