Svetlana had moeite met zwanger worden. Deze gedachte kwelde haar constant, en ze bad dagelijks dat er ooit een kind in hun gezin zou komen, dat ze met liefde en zorg zouden kunnen delen. Svetlana leek altijd vol kracht en energie en klaagde nooit over haar gezondheid.
Artsen uitten herhaaldelijk hun zorgen over haar toestand en noemden onverklaarbare lichamelijke disfuncties, maar ze besteedde er weinig aandacht aan. Ook haar man drong niet aan op verder onderzoek en vertrouwde op de intuïtie van zijn vrouw. Na verloop van tijd werd de kinderwens echter steeds dringender voor haar en Mikołaj.
Na lang wikken en wegen besloten ze zich te richten op reproductieve geneeskunde en maakten ze een afspraak bij een prestigieuze reproductiekliniek. Daar onderging Svetlana opnieuw een uitgebreid onderzoek, alle nodige tests en biopsieën, en kreeg ze de belofte dat er zo snel mogelijk een geschikte draagmoeder zou worden gevonden. Ondanks de vele aangeboden opties, wekte geen enkele het vertrouwen of de tevredenheid van het stel.
Uiteindelijk besloten Svetlana en Nikolai, volkomen teleurgesteld en ontevreden, het idee op te geven. De draagmoederschapskwestie werd eindelijk opgelost. En vandaag keek Svetlana, naast de bloemen en felicitaties van haar man voor hun trouwdag, ook reikhalzend uit naar het bezoek van haar moeder.
Het was altijd zo fijn om haar te zien, vooral op zo’n bijzondere dag. Ondanks haar vijftigste zag moeder er opvallend jong en fris uit. Niemand had ooit gedacht dat ze veertig was.
Ze zorgde altijd goed voor zichzelf, volgde de mode en besteedde veel aandacht aan haar gezondheid, waardoor ze er zo mooi uit kon blijven zien. Haar dochter bewonderde haar moeder altijd en was enorm dankbaar dat ze haar vrouwelijkheid en schoonheid aan haar dochter had doorgegeven.
Dit was duidelijk te zien aan Svetlana’s bewegingen, haar verfijnde houding en haar manier van spreken. Ze ving vaak bewonderende blikken op van de mensen om haar heen, en ze wist dat ze dat aan haar geliefde moeder verschuldigd was. En toen sloeg de klok twaalf uur en besloot Svetlana, die zich al een beetje eenzaam en vergeten voelde, haar man te bellen.
Ze wilde dolgraag dat hij snel thuiskwam, zodat ze wat tijd samen konden doorbrengen. Maar toen ze hem probeerde te bellen, stond zijn mobiele telefoon uit. Zoiets was nog nooit gebeurd.
Volkomen verbijsterd en angstig besloot ze zijn kantoor te bellen. Maar zijn secretaresse vertelde haar dat hij in een zakelijke vergadering zat en niet gestoord kon worden vóór zes uur. Een gevoel van teleurstelling en angst overweldigde Svetlana letterlijk.
Haar man had haar immers niet eens gewaarschuwd dat hij die dag te laat op zijn werk zou komen. Desondanks besloot ze positief te blijven en zich niet door de kerstsfeer te laten beïnvloeden. Ze bedacht dat ze de dag productief kon doorbrengen door verschillende interessante activiteiten te ondernemen die haar vreugde en plezier zouden brengen.
Elk moment van het leven is immers kostbaar, en het is gewoon dwaas om het te verspillen aan loze zorgen en verwachtingen. Bovendien zou alles vanavond opgelost moeten zijn. Hoewel er een lichte nasmaak bleef hangen en Svetlana een beetje kwelde…
De vrouw reed de snelweg op, haar ogen al vol tranen, ze kon ze nauwelijks bedwingen. Het was allemaal zo pijnlijk. Ze reed richting het stadscentrum, terwijl teleurstelling en wrok zich langzaam in haar hart ophoopten.
Nikolai had haar al die jaren aan het huis gebonden, wat ze enigszins oneerlijk en beperkend vond. Elk voorwerp en elk moment dat voorheen alledaags en onbeduidend leek, kreeg een nieuwe, moeilijke betekenis. Naarmate ze een gewone huisvrouw werd, betrapte Svetlana zichzelf er soms op dat ze terugdacht aan het werk waar ze ooit zo van had gehouden.
