Ze merkten Sveta niet eens op. « Je dochter is als een kale boomstam! Je voelt je veel beter! » fluisterde haar schoonmoeder tegen haar schoonzoon Nikolai. « Stilte! Misschien hoort iemand het! » En toen sprong haar moeder plotseling op van haar stoel.
« Kola, er is iemand! » « Ik hoorde de deur dichtslaan! » zei de moeder, zich er niet van bewust dat haar dochter alles had gehoord. Op dat moment voelde Svetlana de grond onder haar voeten trillen. Ze stond op de drempel en kon haar ogen en oren niet geloven.
Nikolai en haar moeder merkten haar eindelijk op en waren geschokt. Had ze echt alles gehoord? Ze staarden haar aan als een geest, niet in staat ook maar één woord van verdediging uit te brengen. De situatie was volkomen onverwacht en schokkend.
Svetlana wist niet hoe ze moest reageren op wat ze zag en hoorde. Het duurde even voordat ze de grote blauwe plek onder het oog van haar man opmerkte. Maar dat deed er nu niet meer toe.
Svetlana raakte plotseling gedesoriënteerd en voelde haar hart van pijn barsten. De ontdekking van het verraad van haar naaste vertrouwelingen was een zware klap en verbrijzelde haar innerlijke wereld. Ze kon niet geloven dat de twee mensen die haar het meest na stonden, zoiets konden doen.
Waarom zo wreed? Verdwaasd en gedesoriënteerd rende ze het huis uit, alsof ze probeerde te ontsnappen aan haar gevoelens en gedachten. Haar benen droegen haar als vanzelf. Ergens ver weg van de nachtmerrie die plotseling haar leven had opgeslokt.
Svetlana kon zich niet herinneren ooit terug te zijn geweest naar haar kleine eenkamerappartement, dat ooit haar toevluchtsoord was geweest, weg van al haar zorgen. Ze had het niet eerder kunnen verkopen. Ze besloot het met rust te laten.
Voor de zekerheid. Het was een plek waar ze zich veilig voelde. Een plek waar ze veel mooie herinneringen aan had.
Tot de bruiloft. Toen ze vandaag hoorde van het verraad van haar man, voelde ze dat er geen ruimte meer was voor vergeving. Elk telefoontje van hen verergerde haar pijn alleen maar en herinnerde haar aan het vreselijke verraad…
Uiteindelijk hielden de telefoontjes op. Maar de drukkende stilte in haar nieuwe huis was bedrieglijk. Svetlana dwaalde als een geest door het appartement, doelloos dingen herschikkend en proberend haar verbrijzelde leven weer op de rails te krijgen.
Svetlana’s mislukte huwelijk met Nikolai liet een diep litteken bij haar achter. Hoewel hij probeerde financieel contact te onderhouden door geld over te maken naar haar bankpassen, liet ze die al snel blokkeren. Ze probeerde het contact met haar man te verbreken.
Een scheiding leek onvermijdelijk, maar Sveta had geen haast om haar huwelijk officieel te maken. Ze had tijd nodig om te herstellen, haar kalmte te hervinden en nieuwe prioriteiten in haar leven te stellen. En toen, in een moment van verlichting, besefte Sveta dat ze niet zomaar een mooi poppetje wilde zijn, een accessoire in het luxueuze leven dat Nicholas haar had geboden.
Ze herinnerde zich haar verleden als getalenteerd fotograaf, wiens werk zeer gewild en gewaardeerd werd door veel inwoners van haar stad. Tien jaar geleden sierden haar foto’s gemeentelijke galerieën en zelfs privécollecties. Destijds voelde ze zich een echte maker, geen gevangene in een gouden kooi.
Met hernieuwde kracht en zelfvertrouwen besloot Svetlana haar ware roeping te volgen. Ze belde de lokale fotostudio waar ze ooit haar carrière was begonnen en hoorde dat ze op zoek waren naar een getalenteerde fotograaf. Svetlana werd hartelijk ontvangen en keerde al snel terug naar haar werk, waar ze de vreugde van creativiteit en zelfexpressie herontdekte.
Elke fotoshoot had nu een bijzondere charme, want achter elke foto schuilden diepe gevoelens en ervaringen die ze door de jaren heen had meegemaakt, vooral in de afgelopen weken. Het leven verbeterde geleidelijk en Sveta wijdde zich volledig aan haar werk, dat haar niet alleen een inkomen opleverde, maar haar ook een ontsnapping bood aan moeilijke gedachten. Ondanks zijn verraad bleef ze van Nikolai houden en miste ze hem soms zelfs.
Ze had het contact met haar moeder volledig verbroken en kon het nu niet meer herstellen. Haar man, hoewel een vreemde, was oké, maar haar moeder was de enige en meest nabije persoon die ze had. Hoe kon iemand zijn eigen dochter zo verraden? Negen maanden waren verstreken sinds die vreselijke dag.
Op een avond, terwijl Svetlana een grote magazijnbestelling afhandelde, ging de deurbel. Ze deed open en zag Kolja daar staan met een klein kind in zijn armen. Haar man zag er nog steeds goed uit, maar zijn haar was helemaal grijs…
