Svetlana liet hem zonder een woord binnen, omdat ze wist dat er iets heel belangrijks was gebeurd. Het bleek dat Nikolai een kind mee naar huis had genomen, een kind waarvan Svetlana het bestaan nooit had vermoed. Maar hoe was dat mogelijk? Ze was nooit zwanger geweest.
Wat een onzin! De sluier van het vreselijke geheim van het kind werd snel verscheurd. Svetlana wist altijd al dat moeder worden onmogelijk voor haar zou zijn. Artsen hadden haar al lang geleden gediagnosticeerd met onvruchtbaarheid, wat haar ooit een zware klap had bezorgd.
Maar haar moeder, die er altijd voor haar was in moeilijke tijden, stemde ermee in haar dochter in deze moeilijke situatie te helpen en te steunen. Ze besloot pleegmoeder te worden, hoewel haar schoonzoon Mikołaj het moeilijk had haar schoonmoeder te overtuigen om deze nogal onconventionele onderneming op zich te nemen. Uiteindelijk gaf haar schoonmoeder toe.
Bovendien werden Svetlana’s ingevroren eicellen bewaard in een vruchtbaarheidskliniek. Ja, het klopt, Svetlana had niet zelf zwanger kunnen worden. Haar moeder daarentegen wel.
Nikolai was op dat moment goed op de hoogte van de gezondheidstoestand van zijn vrouw. Hij wilde haar niet belasten met onnodige details over wat er werkelijk was gebeurd, dus besloot hij bepaalde details van het proces geheim te houden.
Vooral omdat de artsen hem weinig kans gaven. Maar alles kwam goed. En die avond negen maanden geleden wilden hij en zijn schoonmoeder Svetlana alles vertellen.
Dat er een nieuw leven in de baarmoeder van haar moeder groeide. En dat dit hun kind was. Nikolai legde ook de oorzaak uit van de grote blauwe plek onder zijn oog die hij die noodlottige avond had opgelopen.
Het bleek dat zijn zakenpartners tijdens een rookpauze over zijn vrouw en schoonmoeder hadden geroddeld. Een van hen vertelde een heel grove en ongelukkige grap. Zijn vrouw was als een kale boomstam.
En dat haar moeder mooier was. Svetlana hoorde deze versie van dit onbeschofte gesprek, maar begreep de betekenis van de opmerking in de derde persoon niet. Natuurlijk moest ze haar kwelgeest met haar goede vriendin in het gezicht slaan…
Maar hij was ook lichtgewond. Daardoor had hij een blauwe plek onder zijn oog. De moeder van Nikolai en Svetlana had op dat moment gewoon geen kans om zich te verantwoorden.
Hun dochter was immers een ware orkaan. Een vulkaan van passie die alles op zijn pad wegvaagde. Ze besloten het later aan iedereen te vertellen.
Maar de situatie sleepte zich voort. Mijn schoonmoeder had last van ernstige ochtendmisselijkheid en ging vervolgens ter observatie naar het ziekenhuis.
Ze besloten het iedereen te vertellen nadat de baby geboren was. Maar het lot had zijn eigen plannen. Svetlana’s moeder overleefde de geboorte niet.
Ze overleden kort na de operatie. De jongen werd echter op tijd geboren en was volledig gezond. Daarna keerde Sveta terug naar haar man.
Ze was vastbesloten om de beste moeder voor haar kind te zijn en wist dat ze hem al haar liefde en zorg kon geven. Ze was bereid alles te doen voor dit kleine wonder.
En voor haar geliefde moeder, die haar leven voor haar gaf. Moge haar dochter echt moederlijk geluk vinden. Svetlana kon alleen van haar man en zoon houden.
En vraag God om vergeving omdat ze haar eigen moeder niet heeft beschermd. Omdat ze niet eens afscheid van haar heeft genomen. En ze zal zeker beter worden.
