George verstijfde, met één hand om zijn wang, terwijl hij probeerde te verwerken wat er net gebeurd was. Jarenlang had hij beledigingen en sarcastische opmerkingen onderdrukt en zichzelf wijsgemaakt dat het bewaren van zijn kalmte voor David de vernedering waard was. Maar deze klap gaf hem het gevoel dat hij een grens had overschreden.
De buren aan de overkant gluurden door hun gordijnen. George voelde een golf van schaamte, niet voor zichzelf, maar voor de wereld die zojuist getuige was geweest van zijn vernedering. Hij probeerde met trillende stem een antwoord te uiten. « Stephanie… dit is mijn thuis. Ik heb er mijn hele leven voor gewerkt. Je kunt niet zomaar… »
Voordat hij kon afmaken, griste Stephanie de sleutels uit zijn trillende handen en wees de straat in. « Ga een verzorgingshuis of een bankje in het park zoeken. Maar waag het niet om hier terug te komen. »
George voelde het verraad meer pijn dan de s:a:ap zelf. Zijn zoon had Stephanie vertrouwd en George had gehoopt een thuis bij haar te vinden. In plaats daarvan voelde hij zich een last. Met tranen in zijn ogen liep hij naar de voordeur, klaar om het huis te verlaten waar hij zijn leven omheen had gebouwd.
Maar op dat moment werd de gespannen sfeer verbroken door een bekende stem.
« Papa? Wat is hier in godsnaam aan de hand? »
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie ⤵️
Advertentie
