Het was David. Hij was net de oprit op gereden met boodschappentassen. Hij liet ze vallen zodra hij zijn vrouw met de sleutels en zijn vader, rood aangelopen door de klap, zag.
David stortte zich op hem uit en staarde hem van zijn vrouw naar zijn vader. « Stephanie, heb je net mijn vader vermoord? » vroeg hij zachtjes, maar trillend van woede.
Stephanie verstijfde van schrik. « David, luister, het is niet wat het lijkt. Je vader is koppig, hij wil niet verhuizen. » We hebben dit huis nodig, het is nu van ons, en hij…
« Hou op. » Davids toon werd scherp en hij balde zijn vuisten. Hij ging tussen zijn vrouw en zijn vader staan. « Je mag hem geen hand toesteken. Nooit. »
Georges ogen vulden zich met tranen, niet van pijn, maar van opluchting. Even vreesde hij dat zijn zoon de kant van zijn vrouw zou kiezen. Maar de aanblik van David, beschermend en standvastig, vulde zijn hart met een broze hoop.
Stephanie snoof en verhief haar stem defensief. « David, je begrijpt het niet! We hebben ruimte nodig. Je vader hoort hier niet meer. Hij is oud, zwak en hij put ons uit. Ik heb dit al te lang verdragen. »
David draaide zich om en kneep zijn ogen tot spleetjes. « Heb je het met hem volgehouden? Die man had twee banen zodat ik naar de universiteit kon. Hij sloeg maaltijden over zodat ik kon eten. Hij gaf ons een dak boven ons hoofd toen mijn moeder stierf. Zonder hem zou er geen ‘thuis’ zijn waar we voor konden vechten. »
Er viel een diepe stilte. Stephanie schoof ongemakkelijk heen en weer, zich realiserend dat ze de situatie verkeerd had ingeschat.
George probeerde op een vriendelijke toon in te grijpen. « David, ga niet met haar over mij in discussie. Als ze wil dat ik wegga, moet ik dat misschien doen. Ik wil jullie huwelijk niet verpesten. »
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie ⤵️
Advertentie
