Mijn schoondochter sloeg me, eiste de sleutels van het huis en zei dat ik moest vertrekken. Onverwachts kwam mijn zoon binnen en zag… En het einde…
Het was een zondagmiddag in Houston, Texas, toen George Miller, een gepensioneerde postbode van eind zestig, rustig op de veranda van zijn bescheiden huis met twee verdiepingen zat. Hij had er meer dan dertig jaar gewoond en zijn enige zoon David grootgebracht, nadat zijn vrouw vroegtijdig aan kanker was overleden. Het huis was niet alleen van steen en hout: het was een en al herinnering, liefde en opoffering.
Maar dat leek zijn schoondochter Stephanie niets te kunnen schelen. Ze stormde het huis uit, haar gezicht rood aangelopen van woede. Zonder waarschuwing gaf ze George zo’n harde tik dat zijn bril bijna afvloog.
« Genoeg, oude man! » riep hij, zijn stem trillend van woede. « Dit huis is nu van David en mij. Je bent zwak, nutteloos en je houdt ons tegen. » Geef me de sleutels en verdwijn. We hebben je niet meer nodig!
George verstijfde, met één hand om zijn wang, terwijl hij probeerde te verwerken wat er net gebeurd was. Jarenlang had hij zijn beledigingen en bijtende opmerkingen weggestopt en zichzelf wijsgemaakt dat het bewaren van de vrede in naam van David de vernedering waard was. Maar deze klap gaf hem het gevoel dat hij een grens had overschreden.
De buren aan de overkant gluurden door de gordijnen. George voelde een golf van schaamte, niet voor zichzelf, maar voor het feit dat de wereld zojuist getuige was geweest van zijn vernedering. Hij probeerde met trillende stem een antwoord te formuleren. « Stephanie… dit is mijn thuis. Ik heb er mijn hele leven voor gewerkt. Je kunt niet zomaar… »
Voordat hij kon afmaken, griste Stephanie de sleutels uit zijn trillende handen en wees naar de straat. « Ga een verzorgingshuis of een bankje in het park zoeken. Maar waag het niet om hier terug te komen. »
George voelde het verraad meer pijn dan de s:l:ap. Zijn zoon had Stephanie vertrouwd en George had gehoopt een thuis bij haar te vinden. In plaats daarvan voelde hij zich een last. Met tranen in zijn ogen liep hij naar de trap, klaar om het huis te verlaten waar hij zijn leven omheen had gebouwd.
Maar precies op dat moment werd de gespannen sfeer doorbroken door een bekende stem.
« Papa? Wat is hier in godsnaam aan de hand? »
