« Het is mijn geld. Je neemt het. »
Na mijn afstuderen kreeg ik mijn eerste baan bij een buitenlands bedrijf. Mijn eerste salaris was 15 miljoen dong, en ik stuurde hem 5 miljoen. Hij weigerde.
« Hou hem maar, zoon. Je zult hem harder nodig hebben dan ik. »
Bijna tien jaar later werd ik directeur met een salaris van zes cijfers. Ik smeekte hem om met me mee naar de stad te verhuizen, maar hij weigerde altijd. « Ik ben gewend aan mijn eenvoudige leven, » zei hij dan.
Toen verscheen hij op een dag op mijn kantoor. Hij zag er tenger uit – zijn haar was wit, zijn handen trilden.
Hij zat stil en zei: « Jongen… ik ben ziek geweest. De dokter zegt dat ik een operatie nodig heb. Het kost ongeveer zestig miljoen. Ik heb niemand anders, dus… kan ik wat geld lenen? »
Een tijdje kon ik niet praten. Herinneringen kwamen terug – de nachten dat hij honger had zodat ik kon eten, de keren dat hij door de regen sjokte om me eten te brengen. Uiteindelijk keek ik hem aan en zei:
« Nee, pap. Ik leen je niets. »
