, te bang, te bang.
Ik bereikte de gate met nog een paar minuten te gaan, geen ingecheckte bagage, geen schoon shirt, alleen ik. Mijn angst en de wetenschap dat ik mijn dochter geen moment langer zou laten inchecken. Ik haat vliegen. Ik haat het echt, echt. Maar wat ze haar hebben aangedaan, haat ik nog meer. Dus stapte ik in het vliegtuig en schreeuwde niet: « Nog niet! »
Maar vier dagen later waren zij het die schreeuwden. De vrouw naast me sliep, haar voorhoofd tegen het raam, een zak pretzels op haar borst. Ik benijdde haar. Ik had mijn kaak sinds het opstijgen niet meer ontspannen. Mijn handpalmen waren klam, mijn knieën op slot. Elk brokje deed mijn maag omdraaien. Maar ik zei geen woord.
Ik staarde recht voor me uit, alsof ik op de proef werd gesteld. Niet vanwege de turbulentie, niet vanwege het vliegtuig, niet vanwege mezelf, maar vanwege elk stemmetje in mijn hoofd dat me vertelde dat ik overdreef, dat ik dramatisch deed. Die stem doet me zo denken aan die van mijn moeder. Ik heb al meer dan 10 jaar niet gevlogen. Niet omdat ik niet wilde, maar omdat ik niet kon. Zodra mijn voet de vloer van het vliegveld raakt, voel ik een beklemmend gevoel op mijn borst.
Mijn hersenen spelen elke nachtmerrie-vlucht die ik ooit heb meegemaakt opnieuw af. Als een film van mijn meest gênante momenten. Vooral die van toen ik 10 was, snikkend door de turbulentie, me vastklampend aan de salontafel alsof die me kon redden. Mark nam het op met de camera van zijn vader. Jaren later voegde hij geluidseffecten toe en speelde het af op Thanksgiving. Iedereen lachte. Ik was nog een kind.
Ik herinner me de stem van mijn moeder. Je moet er echt overheen groeien. Dat heb ik nooit gedaan. Ik stopte er gewoon mee mezelf in situaties te plaatsen waar mensen me konden zien. Paniek. Hij komt er wel achter. Mark is drie jaar ouder dan ik. Het gouden kind, atletisch, luidruchtig, altijd de ster van elke barbecue in de achtertuin. Zijn energie vulde de hele kamer en hij heeft zich nooit ook maar één keer afgevraagd of hij dat wel moest doen.
Ik daarentegen was allergisch voor de helft van de tuin: katten, pollen, gras. Harde geluiden bezorgden me hoofdpijn. De hoogte maakte me duizelig. Mijn knieën deden pijn na te lang lopen. En een keer viel ik flauw tijdens een wandeling door de hitte. Mijn moeder gaf me een half flesje water en zei dat ik me moest inhouden. Alles wat ik deed, werd gezien als een list, een plan, een toneelstukje.
Wat ik ook zei of hoe kalm ik het ook deed, ik was altijd te gevoelig. Als ik huilde, deed ik alsof. Als ik bang was, was het gênant. Als ik vroeg om met rust gelaten te worden, was ik egoïstisch. Ze noemden me een dramaqueen voordat ik ook maar een dubbelcijferig getal had. Ondertussen kon Mark zijn pink ontwrichten en als een oorlogsheld naar huis worden gedragen.
De regels waren anders voor hem. Dat zijn ze nog steeds. Toen ik opgroeide, zei ik niet veel. Ik zag er het nut niet van in. Ik observeerde alleen maar. Ik leerde de patronen. Ik stopte met reageren. En toen ging ik eropuit, studeerde rechten en werd rechercheur. Mensen waren verrast. Is dat niet intens genoeg voor iemand zoals jij? Ik bedoel, ben je niet te gevoelig, te reactief? Nee, ik ben niet gevoelig.
Ik weet hoe het is om niet geloofd te worden. Ik heb een carrière opgebouwd rond bewijs, rond logica, rond een waarheid die geen toestemming nodig heeft om te bestaan. Ik dacht dat dat misschien genoeg zou zijn voor mijn ouders om me anders te gaan zien, als iemand die capabel, sterk was, iemand die ze konden respecteren, en dat was niet zo. Nu behandelen ze me nog steeds alsof ik op het punt stond in te storten in het schap met blikvoer.
En toen werd Sophie geboren. Ze was perfect. Tenger, stil en attent, met dat kleine fronsje op haar voorhoofd, alsof ze al had beseft dat de wereld een puinhoop was en dat ze die met vriendelijkheid probeerde op te lossen. Ze was vanaf dag één net als ik. Ik zwoer dat ik haar zou beschermen, en dat deed ik ook. Toen mijn vader grapte: « Daar komt de dramaqueen 2.0 », legde ik haar het zwijgen op. Ondertussen werd Marks dochter Haley geprezen om haar driftbuien en kreeg Sophie te horen dat ze te emotioneel was. Ik zei: « Nee, niet onder mijn hoede. Tenminste niet zolang ik in de kamer was. Maar zo gaat dat met kinderen. Ze letten meer op stilte dan op lawaai. Ze voelen het onuitgesprokene en internaliseren het, net als ik. Dus toen Sophie vroeg of ze met mijn ouders, Mark, Haley en Ben, mee op reis mocht, aarzelde ik.
Niet omdat ik niet wilde, maar omdat ik het niet kon. Vliegen maakt me ziek. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Ik heb therapie, counseling en zelfs voorgeschreven medicijnen geprobeerd. Het werkt niet. En Sophie weet het. Het is een van die onuitgesproken waarheden in ons huis. Mam vliegt niet. Ze smeekte me. Ze wilde echt graag gaan.
Ze zei dat het een geweldige kans zou zijn om vrienden te maken met haar neven en nichten en beloofde elke avond te bellen. Mam verzekerde me: ‘Maak je geen zorgen, we zullen goed voor haar zorgen.' » Mark onderbrak: « We houden haar in de gaten. » Haley was opgewonden. Toen kwam de vraag: « Kan ik helpen met het betalen van de extra vliegtickets van Haley en Ben, aangezien
