Waarom moesten ze Sophie helpen? Het klonk alsof ze me een plezier deden, alsof ik blij zou moeten zijn.
Ik stuurde het geld, pakte Sophies koffer zelf in, voegde haar allergiemedicatie, een reserve-oplader, pleisters en wat snacks toe, kuste haar gedag op de oprit en zwaaide met een glimlach die mijn ogen niet helemaal bereikte. Ik had een voorgevoel, maar ik negeerde het, omdat een deel van me wilde geloven dat ze veranderd waren, dat ze gegroeid waren, dat ze Sophie zouden zien zoals ze werkelijk was, niet als een weerspiegeling van de dochter die ze nooit hadden begrepen.
Het vliegtuig maakte een lichte schok. De vrouw naast me had de hele tijd liggen snurken. Ik klemde de armleuning steviger vast. Ik kon niet stoppen met me Sophie voor te stellen op dat hotelbed, terwijl ze probeerde niet te huilen, en zei dat haar been nu meer pijn deed. Ze zei dat ze gisteren gevallen was, dat ze haar nog drie uur langer hadden laten zitten, dat ze haar hadden verteld dat het goed met haar ging en dat ze haar reis niet wilde verpesten.
Dat deel van mij. Zij heeft me kapotgemaakt. Ik wilde deze reis niet verpesten. Ze had het van mij overgenomen, niet Omdat ik het ooit hardop had gezegd, maar omdat ik nu eenmaal zo leefde. Mijn hele jeugd deed ik alsof alles goed ging, gewoon om de vrede te bewaren met mensen die nooit echt om me gaven. Hoe dan ook, ik doorbrak die cyclus op alle mogelijke manieren, behalve de allerbelangrijkste.
Ik liet haar met hen meegaan. Ik vertrouwde erop dat ze in me geïnteresseerd zouden zijn. Dat waren ze niet. Het lampje van de veiligheidsgordel zoemde. We begonnen aan onze afdaling. Mijn maag trok samen. Ik leunde achterover en probeerde adem te halen. Niet helemaal, niet rustig, net genoeg. Ze denken dat ik overdrijf. Dat ik kom en een ophef maak. Ze hebben het mis. Dat is geen ophef. Dat is de grens.
Ik bleef tien jaar lang niet op de grond omdat ik bang was om te vliegen. Ik bleef op de grond omdat ik niet kon verdragen wat vliegen in hen onthulde. Maar Sophie, als het moest, zou ik er zo doorheen vliegen. Verdorie. Tegen de tijd dat ik bij het hotel aankwam, was ik bijna vergeten hoe ik moest ademen. Ik wist niet wat te verwachten. Misschien iets verdrietigs.
Misschien vroegen zelfs mijn ouders om vergiffenis. Ik had niet verwacht dat Sophie zelf de deur zou openen. Ze zag er bleek uit, nog steeds in haar pyjama, haar haar naar één kant verward alsof het sinds gisteren niet geborsteld was. Maar ze stond rechtop, alsof ze tegen de deurpost leunde, alsof het haar hielp overeind te blijven.
« Je bent echt gekomen, » zei ze zachtjes. Het verbrijzelde me. « Nee bedankt, help me niet, zelfs niet aan het einde, gewoon een verrassing. » Alsof ze niet geloofde dat ik echt kwam. Alsof ik beloftes deed die ik niet kon nakomen. Ik sloeg zachtjes mijn armen om haar heen en fluisterde: « Natuurlijk ben ik gekomen. » Jij bent de enige reden op deze planeet waarom ik ooit in een vliegtuig zou stappen. »
Toen voegde ik eraan toe: « Laat me dit alsjeblieft nooit meer doen. » Ze lachte zachtjes. Toen trok Winston zich terug. « Oké, » zei ik. Tijd om dat been te controleren voordat het begint te gloeien of tegen ons te praten. Het kostte ons 15 minuten om haar schoenen aan te trekken. De helft daarvan was ruzie over of ze beide nodig had. Dat had ze niet. Eén schoen bleef aan haar voet zitten en zag eruit alsof hij een honkbal had ingeslikt toen ik de veters strikte.
vroeg ik zonder na te denken. Dus hoe is dat precies gebeurd? Trap, toch? Ik had meer schaamte verwacht over struikelen, of zoiets als gladde schoenen. Ze zweeg. « Het was geen val, » zei ze, en duwde me toen speels. Ik keek langzaam omhoog. Niet expres. Ik maakte een foto en hij duwde me, zoals hij gewoonlijk doet, maar ik miste de trede en landde op de grond.
Iedereen zag het. Mijn hart zonk in mijn schoenen. Iedereen zag het. Zij knikte. Oma zei dat ik dramatisch deed. Mark zei dat ik moest ophouden met huilen, ik maakte de toeristen bang. Opa vroeg of ik het voor de reis had veranderd, en je hebt het me niet aan de telefoon verteld omdat ze aarzelde, denkend dat het wel over zou gaan.
En omdat ik er geen groot ding van wilde maken, Ben niet in de problemen wilde brengen, stond ik op. « Sophie, iemand gaat je van de trap duwen en je been zal zo opzwellen. Je beschermt ze niet, zelfs niet als het familie is, en zeker geen familie. » Ze keek weg, en toen het ziekenhuispersoneel vroeg wat er gebeurd was, antwoordde ik, haar in de ogen kijkend.
Je vertelt de waarheid, de hele waarheid. Geen correcties. » Ze knikte zachtjes. « Oké, we zijn ontploft. Ze hebben ons vrij snel weggebracht. Misschien omdat ik het ze verteld heb. Ik dacht dat ze misschien een gebroken been had, of misschien omdat ik in mijn notitieboekje keek alsof ik huur moest betalen. De verpleegster vroeg naar de typische symptomen van pijn en allergieën.
Toen kwam de vraag: hoe is dit gebeurd? » Sophie keek me even aan en rechtte toen haar rug. Mijn nichtje duwde me gekscherend. Ik viel van de trap. Ze zei het als een feit, geen zielig verhaal, geen smeekbede, gewoon een feit. Het gezicht van de verpleegster vertrok niet, maar haar pen begon sneller te schrijven. De röntgenfoto kwam 20 minuten later terug.
Gebroken scheenbeen, niet verplaatst, maar absoluut gebroken. Je mag blij zijn dat het niet ontwricht is, zei de dokter. Als ze het ter sprake had gebracht, had hij zijn zin niet afgemaakt.
