Haar naam was Sienna, en ze was ontzettend lief op die clichématige, saaie manier die suggereerde dat ze nog nooit een originele gedachte had gehad. Ze was mondhygiëniste en bracht het grootste deel van haar vrije tijd door op sociale media, waar ze elk alledaags moment van haar leven vastlegde voor haar 3000 volgers. Trevor vroeg haar ten huwelijk in een restaurantketen met een ring die eruitzag alsof hij uit een goedkope juwelierszaak kwam, en mijn ouders reageerden alsof hij net de Nobelprijs had gewonnen.
De problemen begonnen toen we allemaal samen zaten om de huwelijksplannen te bespreken. Mijn moeder stelde voor om onze bruiloften op elkaar af te stemmen, aangezien Trevor en ik van plan waren om in hetzelfde jaar te trouwen. Ik had het Grand Aurora Hotel al geboekt voor 15 oktober, over zes maanden. Ik had de beste cateraar van Miami geregeld, een gerenommeerde fotograaf ingehuurd en uitnodigingen besteld voor 40 dollar per stuk. Mijn gastenlijst bestond uit 150 mensen, zorgvuldig samengesteld na maandenlange voorbereiding. Trevor en Sienna wilden in december trouwen, slechts twee maanden na mijn bruiloft. Ze hadden geen locatie, geen plan en geen budget.
Mijn moeder keek me verwachtingsvol aan vanaf de eettafel in ons ouderlijk huis en zei iets waardoor mijn bloed stolde.
“Cassandra, lieverd, misschien kun je je bruiloft wat kleiner houden. Maak het intiemer. Je wilt Trevors speciale dag toch niet overschaduwen?”
Ik zette mijn wijnglas heel voorzichtig neer.
“Sorry?”
Mijn vader schraapte zijn keel.
“Je moeder bedoelt dat twee uitbundige bruiloften in één gezin misschien wat overdreven zijn. Trevor en Sienna staan nog maar aan het begin van hun leven, en het zou voor iedereen makkelijker zijn als jullie bruiloft wat bescheidener was.”
‘Ik ben al een jaar verloofd,’ zei ik langzaam. ‘Ik ben al maanden bezig met de planning van deze bruiloft. Alles is al geboekt en betaald.’
‘Dat begrijpen we,’ zei moeder met een geforceerde glimlach. ‘Maar je zou het wat kleiner kunnen aanpakken. Misschien een kleinere locatie, minder gasten. Je hoeft het niet zo extravagant te maken. Je bent ouder, volwassener. Je hoeft er geen spektakel van te maken.’
Deze woorden kwamen als een klap in mijn gezicht aan.
Ik keek naar Trevor, wachtend tot hij iets zou zeggen, tot hij zou vertellen dat dit belachelijk was. Hij keek me niet aan. Sienna zat onder de tafel met haar telefoon te spelen, volledig afwezig in het gesprek.
‘Ik zal mijn gelofte niet veranderen,’ zei ik.
Het gezicht van mijn moeder verstrakte.
“Je bent egoïstisch. Dit gaat over familie. Trevors bruiloft zou hét evenement van het seizoen moeten zijn, geen treurige vertoning van opzichtige rijkdom.”
“Trevors bruiloft is twee maanden na de mijne. Hoe zou die van mij die van hem in hemelsnaam moeten overtreffen?”
‘Mensen zullen ze met elkaar vergelijken,’ zei mijn vader botweg. ‘En Trevor verdient het om te schitteren, zonder vergeleken te worden met de extravagante romance van zijn oudere zus.’
De waarheid drong op dat moment tot me door, scherp en pijnlijk. Ze wilden niet dat ik me terugtrok vanwege logistieke redenen of de harmonie binnen de familie. Ze wilden me kleineren omdat ik successen behaalde die Trevor nooit had bereikt. Mijn prestaties benadrukten zijn middelmatigheid, en dat konden ze niet verdragen.
‘Nee,’ zei ik eenvoudig. ‘Nee.’
De stem van mijn moeder werd luider.
‘Wat bedoel je met nee?’
“Ik bedoel, ik zou absoluut niets aan mijn bruiloft veranderen. Ik heb hard gewerkt voor alles wat ik heb. Ik financier deze bruiloft zelf. Harrison en ik betalen alle kosten. Je kunt niet van me verwachten dat ik kleiner word zodat Trevor zich groter kan voelen.”
Er ontstond een verhitte discussie.
Mijn moeder beschuldigde me ervan wraakzuchtig en jaloers te zijn op mijn broer. Mijn vader zei dat ik ondankbaar was voor alles wat ze voor me hadden gedaan, en vergat daarbij opzettelijk dat ik alles zelf had verdiend sinds mijn achttiende. Trevor nam uiteindelijk het woord en zei dat hij geen ruzie wilde, maar dat ik misschien de gemoederen wat kon kalmeren. Sienna plaatste tijdens de ruzie een selfie op Instagram met het onderschrift: “Drama tijdens het familiediner, lol.”
Ik ging die avond uit en sprak een week lang niet met mijn ouders. Ze belden herhaaldelijk, maar elk gesprek verliep volgens hetzelfde patroon. Ze begonnen met te zeggen dat ze alleen maar het beste voor iedereen wilden, en gingen vervolgens snel over op eisen om de plannen te wijzigen. Ik weigerde elke keer.
Twee maanden voor mijn bruiloft belde mijn moeder met een ultimatum.
“Als u per se dit uitbundige spektakel wilt, gaan uw vader en ik niet. We kunnen met goed geweten zo’n egoïsme niet steunen. U maakt de essentie van het huwelijk belachelijk.”
Ik voelde de woorden als stenen in mijn borst neerkomen.
“Wil je niet naar mijn bruiloft komen omdat ik niet wil dat het een kleinere festiviteit wordt?”
‘We hebben besloten je ego niet te strelen,’ zei mijn moeder koud. ‘Misschien kunnen we er nog eens over praten als je er klaar voor bent om je gezin op de eerste plaats te zetten.’
Ik heb opgehangen.
Toen zat ik op de bank en huilde twee uur lang onafgebroken, terwijl Harrison me omhelsde en me beloofde dat we, wat er ook gebeurde, een prachtige bruiloft zouden hebben.
Ik belde Trevor de volgende dag. Hij nam na vier keer overgaan op, maar klonk afgeleid.
“Trevor, zeg me alsjeblieft dat je dit niet hebt gesteund. Zeg me alsjeblieft dat je hebt geprobeerd hen ervan af te praten.”
Er viel een lange stilte.
“Cassie, ik bedoel, dat is wel een beetje veel, hè? Je moet toegeven, het is nogal wat. En Sienna en ik proberen gewoon een leuke, eenvoudige bruiloft te hebben. Dit brengt ons in een lastige positie.”
‘Een lastige situatie?’ vroeg ik. ‘Trevor, ze weigeren naar mijn bruiloft te komen. Begrijp je wat dat betekent?’
“Misschien als je een beetje concessies zou doen…”
Ik heb ook de telefoon opgehangen.
De weken die volgden waren surrealistisch. Ik ging door met de planning van de bruiloft, verdoofd door de vreugde die bij elke beslissing hoort. Ik koos het menu, perfectioneerde de tafelschikking en keurde de bloemstukken goed. Harrisons familie hielp me op een manier die me tot tranen toe ontroerde van dankbaarheid. Zijn moeder nam me mee om een trouwjurk uit te zoeken. Zijn vader stond erop de bar te betalen. Zijn zus organiseerde mijn vrijgezellenfeest en zorgde ervoor dat ik me bij elke stap gewaardeerd voelde.
Mijn ouders stuurden een formele afwijzing van hun huwelijksuitnodiging. Ze vinkten een vakje aan om aan te geven dat ze niet zouden komen en lieten een lege ruimte over voor een persoonlijke boodschap. Ik bewaarde dat briefje in mijn bureaulade als tastbare herinnering aan hun keuze.
Vrienden en familieleden begonnen te bellen, verward en bezorgd. Mijn tante Patricia, de zus van mijn moeder, belde me huilend op.
“Cassandra, wat is er aan de hand? Je moeder zei dat ze niet naar je bruiloft zullen komen. Ze zei dat je ze niet hebt uitgenodigd.”
‘Dat is een leugen,’ zei ik botweg. ‘Ik heb ze uitgenodigd. Ze besloten niet te komen omdat ze mijn bruiloft te extravagant vonden en Trevor zich daardoor ongemakkelijk zou voelen.’
“Dit is waanzinnig. Trevor trouwt pas in december. Wat heeft het een met het ander te maken?”
“Dat moet je aan hen vragen.”
