Behalve… ik had er al één gepland.
Ter illustratie.
Kijk, een paar weken eerder had ik een tweede fotograaf ingehuurd. Hij stond niet op de officiële leverancierslijst. Hij was een vriend van een vriend, geïntroduceerd als gast. Zijn rol was niet om de showstukken te fotograferen of de dansen te choreograferen.
Zijn taak was om momenten vast te leggen die Wendy niet zag of waar ze geen waarde aan hechtte.
Hij zag Alex Matthews hand pakken. Matthew omhelsde hem stevig en veegde het stof van zijn jas. Ze lachten en fluisterden. Al die kleine tekens die zeiden: Dit kind is hier.
Hij betrapte Wendy ook. Hoe haar hardheid toenam toen Alex klaarkwam, hoe haar ogen samenknepen toen hij te hard lachte, en hoe ze haar wang afveegde nadat hij hem had gekust.
Na de ceremonie nam ik Alex mee voor een foto met zijn vader. Niets dramatisch. Gewoon een moment stilte.
Wendy zag dit en werd woedend.
« Nee, » zei ze botweg. « Absoluut niet. Ik wil hem niet op deze foto’s. »
« Maar één, » zei ik. « Alleen hij en Matthew. »
“Hij is niet mijn kind!” zei ze scherp.
« Ik wil hem niet op foto’s. Zorg goed voor hem. »
Ik trok haar opzij.
« Wendy, je bent nu zijn stiefmoeder. Of je het nu leuk vindt of niet, je bent getrouwd met een man die al een zoon had. »
« Ik heb hier niet voor getekend, » zei ze. « We hadden afgesproken dat we met z’n tweetjes zouden zijn. Ik heb Matthew verteld hoeveel ik aankon. »
Ik keek haar een moment aan.
