Toen Matthew mij vertelde dat ze gingen trouwen, was mijn eerste reactie niet vreugde, maar: « Waarom brengt ze nooit tijd door met Alex? »
Er was enige aarzeling en een glinstering in zijn ogen, maar toen zei hij: « Ze… verandert. Het is een proces. »
Dat was het eerste waarschuwingssignaal. Ik heb hem er toen niet mee geconfronteerd, maar dat had ik wel moeten doen.
Ik zag zijn naam niet op de uitnodiging, noch een rol voor hem. Er was geen aankondiging van zijn pak of een speciale foto.
Bijvoorbeeld.
Twee weken voor de bruiloft nodigde ik Wendy uit voor een kopje thee. Ik dacht dat ze misschien gewoon van mij wilde horen wat Alex voor onze familie betekende.
Ze verscheen in een strakke, witte blouse, zonder een enkele kreuk, en alles was in orde.
Ik vroeg zachtjes: « Welke rol zal Alex spelen op de bruiloft? »
Ze flitste, zette haar kopje neer en glimlachte.
« Oh. Nou… dit is geen kindvriendelijk evenement, » zei ze.
« Een bruiloft is geen nachtclub, Wendy, » antwoordde ik vastberaden. « Hij is vijf jaar oud. En hij is de zoon van Matthew. »
Ze leunde achterover en zei: « Precies, dat is de zoon van Matthew, niet de mijne. »
