Mijn moeder verkocht me voor 5000 peso aan een oudere, eenzame man. Vanaf dat moment dacht ik dat mijn leven een hel zou worden, maar zodra ik de bruidskamer binnenstapte, benam de waarheid me de adem…
Mijn naam is Marisol en ik ben pas 20 jaar oud. Ik ben geboren in een klein stadje in Oaxaca, in een arm gezin. Mijn vader stierf jong en mijn moeder bleef alleen achter, worstelend om mij en mijn twee zussen te onderhouden. Maar de ontberingen bleven aanhouden: de schulden liepen op, er kwamen wekelijks incassobureaus langs en mijn moeder was praktisch uitgeput.
Op een dag kwam er een vrouw uit de buurt thuis en vertelde mijn moeder dat er in het volgende dorp een oudere, eenzame man woonde die iemand nodig had die voor hem kon zorgen. Als ik akkoord ging, zou ze mijn moeder 5000 pesos geven – voor velen een klein bedrag, maar voor ons leek het destijds een fortuin.
Ik was in shock. Ik huilde, ik schreeuwde, ik kon niet geloven dat mijn moeder zo’n beslissing had genomen. Ik voelde me als een koopwaar, alsof ik in een duister lot was geworpen. Maar toen ik de wanhopige blik van mijn moeder zag, haar trillende handen die haar tranen verborgen, had ik niet de moed om haar terecht te wijzen. Ik knikte gewoon zwijgend, en voelde me oneindig vernederd.
De bruiloft werd haastig geregeld. Mensen zeiden dat ik « geluk » had, dat ik « de middelen » had, maar in mijn hart waren er alleen maar schaduwen. Hij was veel ouder dan ik, zijn haar was al grijs en zijn gezicht zat vol diepe rimpels. Ik dacht dat mijn leven een hel zou worden: getrouwd zijn met een oude, onbekende man, zonder liefde, zonder hoop.
Op onze huwelijksnacht kwam ik met bonzend hart de slaapkamer binnen. Maar wat ik ontdekte, maakte me sprakeloos: de kamer was niet donker of koud. Op tafel stond een vaas met verse bloemen, en ernaast een open boek met een bladwijzer. Hij zat naast het bed, zijn blik kalm en vriendelijk, zonder een spoor van de hebzucht of woede die ik me had voorgesteld.
Toen hij mijn nervositeit zag, glimlachte hij vriendelijk en zei:
