Toen hij mijn nervositeit zag, glimlachte hij vriendelijk en zei:
« Wees niet bang, dochter. Ik ben niet met je getrouwd om je te gebruiken of pijn te doen. Ik wil je gewoon een naam geven, een dak boven je hoofd, een gezin. Ik heb mijn hele leven alleen gewoond… en nu wil ik gewoon gezelschap. Ik dwing je nergens toe. »
Ik verstijfde. De angst verdween geleidelijk en maakte plaats voor verbazing. Hij noemde me niet ‘vrouw’, maar ‘dochter’.
Na verloop van tijd leerde ik de waarheid kennen: zijn naam was Don Esteban, en vele jaren geleden had hij zijn enige dochter verloren bij een ongeluk. Sindsdien leefde hij afgezonderd en wijdde hij zich aan liefdadigheid en het helpen van de armen. Toen hij hoorde van de situatie van mijn familie, kon hij niet stil blijven zitten. Deze ‘aankoop’ was slechts een manier om zichzelf te beschermen tegen de roddels in het dorp en mij met waardigheid zijn huis te laten betreden.
Dag na dag besefte ik dat hij me oprecht vriendelijk behandelde. Hij moedigde me aan om te studeren en verstopte zelfs geld zodat ik het naar mijn moeder kon sturen en mijn zussen kon helpen. Hij leerde me meer te lezen, anders te denken en gul te leven.
De tijd verstreek en ik stopte met het geven van de schuld aan mijn moeder. Ik besefte dat ze in haar wanhoop het enige had gekozen wat ons kon redden. Ik begreep ook dat het leven vreemd is: soms, waar alleen duisternis lijkt te zijn, kan er een onverwacht licht schijnen.
Drie jaar later, dankzij zijn steun, rondde ik mijn verpleegkundeopleiding af. Ik kon nu werken, mezelf onderhouden en mijn gezin onderhouden. En hij was er nog steeds voor me, niet als echtgenoot, maar als een liefdevolle adoptievader.
Op een middag gaf hij me een spaarrekening op mijn naam. Hij glimlachte en zei:
« Nu ben je vrij om je eigen geluk na te streven. Ik vraag alleen dat je mij als je vader herinnert. Dat is genoeg voor mij. »
Ik omhelsde hem huilend. Ik had nooit gedacht dat er zo’n sterke band zou ontstaan op een pad vol wanhoop.
Als ik nu terugdenk aan die tijd, denk ik niet meer dat mijn moeder me heeft « verkocht ». Ik geloof dat het een vreemd toeval was. Dankzij de opoffering van mijn moeder en het vriendelijke hart van Don Esteban heb ik nu een ander leven: vredig, vol liefde en hoop.
