De reis vanuit Bangkok leek een eeuwigheid te duren, maar het was niets vergeleken met de angst die ik voelde toen ik mijn moeder op Riverside Airport zag wachten.
Twaalf maanden streetfood vloggen en tempelbezoeken hadden me geen moment rust gegeven, maar ze konden de leegte die het dakloos zijn achterliet niet wegnemen.
« Jeremy! » Ze omhelsde me nog voordat ik door de poort was. Haar schouders trilden tegen de mijne en ik herkende de vertrouwde geur van haar rozemarijnolie, vermengd met iets wat ik niet kon thuisbrengen… Misschien maak je je zorgen.
« Hé, mam! » Ik omhelsde haar stevig en voelde me als een bange achtjarige die zich tijdens een onweersbui in bed verstopt. « Ik heb je zo gemist! »
De rit naar Millbrook voelde vreemd. De straten leken smaller, de huizen ouder. Mam praatte over de buren, haar leesclub en alles behalve de donkere kringen onder haar ogen die met make-up niet te verbergen waren.
« Ik heb je lievelingsgerecht gemaakt, » legde ze uit toen we de oprit opreden. « Deze aardappelsoep met… »
Ter illustratie.
« Extra tijm! » besloot ik met een glimlach. « Je hebt het toch onthouden! »
Maar toen we de keuken binnenkwamen, verdween mijn glimlach. Overal lag de vuile vaat opgestapeld: op het aanrecht, in dozen en zelfs wankelmoedig op de schouw.
Keukenrenovatie
Oh mijn God, mam! « Wat is hier gebeurd? »
Haar gezicht werd rood. « De wasbak is ongelijk. Ik heb alles in de badkamer gewassen, schat. »
Badkamerrenovatie
Toen ik de kraan opendraaide, gutste het water eruit, alsof een oude man niest.
« Hoe lang gaat het duren? »
Ze weigerde me aan te kijken. « O, zie je. » « Een paar weken. » « Een paar weken? » Ik knielde neer en keek naar het kastje onder de gootsteen. De leidingen leken onaangeroerd sinds de regering-Carter. « Waarom heb je niemand gebeld? »
« Ik ben het vergeten ».
De volgende ochtend rommelde ik in de garage in de oude gereedschapskist van mijn vader. Het metaal voelde koel aan in mijn handen en elk stuk gereedschap riep herinneringen op aan zaterdagochtenden waarop hij me liet helpen met kleine reparaties in huis. Hij was al drie jaar weg, maar zijn aanwezigheid was nog steeds aanwezig in de georganiseerde rommel van moeren en bouten.
Ik stond half onder de gootsteen, met een zaklamp tussen mijn tanden, toen ik de voetstappen van mijn moeder in de keuken hoorde.
Keukenrenovatie « STOP! Raak dat niet aan! ALSJEBLIEFT! »
Haar stem klonk als een zweep, en ik stootte mijn hoofd tegen de pijp toen ik wegliep.
« Wat is er aan de hand, mam? Je hebt me bang gemaakt. »
Ze stond in de deuropening, wit als verse verf, haar handen trilden zo erg dat ze de toonbank moest vasthouden.
« Dit kan nu niet worden opgelost. Ik moet eerst iemand bellen. »
« Wie moet ik bellen? Het is gewoon een verstopte leiding. »
« NEE! », de woorden ontsnapten haar. « Nee, Jeremy. Alsjeblieft. Laat me met rust. »
Ik keek haar aan, nog steeds met de sleutel in mijn hand. In al mijn 26 jaar had ik haar nog nooit zo bang gezien… niet toen mijn vader ziek was, niet op zijn begrafenis.
« Mam, wat is er gebeurd? »
Ter illustratie.
Ze opende haar mond en sloot hem weer. Toen keek ze naar het raam voordat ze weer naar mij terugkeerde. Haar blik bleef naar het kastje onder de gootsteen schieten, alsof het pootjes zou krijgen en zou ontsnappen.
« Alles is in orde. Ik wil gewoon dat een professional het afhandelt. »
Twee weken gingen voorbij. Twee weken waarin hij als een middeleeuwse boer de afwas deed in bad. Mijn moeder sloop twee weken lang rond in de keuken en schrok zich rot bij elk geluid dat ik maakte.
Keukenrenovatie
Ze had de gewoonte om de sloten van de voor-, achter- en ramen meerdere keren te controleren voordat ze naar bed ging.
« Mam, je maakt me bang, » zei ik op een ochtend bij de koffie tegen haar. « Wat is er gebeurd terwijl ik weg was? »
« Er is niets aan de hand, lieverd. Ik… het gaat prima. » « Ik ben alleen moe. »
Maar ik trapte er niet in. Er leek iets vreemds aan dit huis.
Toen ze die middag ging winkelen, nam ik een besluit. Wat haar ook dwarszat, ik was vastbesloten om het op te lossen… te beginnen met die gevreesde gootsteen.
Ik pakte een sleutel en ging aan de slag. De leidingen kwamen makkelijker los dan ik had gedacht. Jarenlange minerale afzettingen bladderden af als oude verf. Maar toen ik mijn hand tot aan mijn elleboog reikte, raakten mijn vingertoppen iets aan dat er niet hoorde te zijn.
Plastic. Strak om iets stevigs en rechthoekig gewikkeld.
Mijn hart bonsde toen ik hem er voorzichtig uithaalde. De waterdichte verpakking bevatte een oude klaptelefoon en talloze
