‘Je bent gewoon ontzettend jaloers op je zus,’ zei mijn vader, zijn stem druipend van teleurstelling. ‘Dat is toch precies de bedoeling?’
Ik stond in de woonkamer van mijn ouders in Louisville, Kentucky, mijn telefoon zo stevig vastgeklemd dat mijn knokkels wit werden. Mijn moeder lachte vanaf de bank, haar scherpe lach sneed door de spanning heen als brekend glas. Ze keek naar mijn vader en schudde haar hoofd alsof ik een kind was dat een driftbui had omdat ik geen toetje had gekregen.
‘Ik ga niet naar de bruiloft,’ herhaalde ik, terwijl ik probeerde kalm te blijven ondanks de woede die in me opwelde. ‘Ik heb mijn redenen.’
Mijn vader sloeg zijn armen over elkaar en zijn gezicht begon die bekende rode kleur aan te nemen die ik als kind altijd zag als ik hem teleurstelde.
‘Wat zijn je redenen?’ snauwde hij. ‘Wat voor redenen zou je in vredesnaam kunnen hebben? Je zus gaat trouwen, Erica. Familie steunt elkaar. Dat is wat familie doet. Dat is wat telt.’
De ironie van zijn woorden deed me bijna lachen, maar ik slikte het in, net als alle bittere reacties die ik probeerde te vermijden.
Mijn naam is Erica. Ik ben 28 jaar oud en werk als evenementencoördinator bij BrightFen Wealth, een middelgroot financieel adviesbureau in Louisville. De afgelopen zes jaar heb ik mijn leven gewijd aan het opbouwen van een carrière waar ik echt trots op ben: het organiseren van conferenties, teambuildingactiviteiten en gala-diners die mensen samenbrengen voor de belangrijkste momenten. Ik coördineer evenementen waar families mijlpalen vieren, collega’s successen eren en mensen opkomen voor hun dierbaren.
Ik weet als geen ander wat het betekent om steunend te zijn. Ik weet precies hoeveel het kost als iemand niet steunend is.
