Mijn zus heet Brooke. Ze is vijfentwintig, werkt parttime in een chique boetiek in het centrum en is, zolang ik me kan herinneren, altijd het lievelingetje van ons gezin geweest. Alles wat ze aanraakt, verandert in magie in de ogen van mijn ouders. Elke prestatie wordt gevierd alsof ze een gouden Olympische medaille heeft gewonnen. Elke tegenslag wordt verzacht door haar eindeloze steun en begrip.
Toen ze drie maanden geleden haar verloving met Tyler aankondigde, reageerden mijn ouders alsof ze tot koningin was gekroond. Ze gaven haar een extravagant verlovingsfeest in hun countryclub, hielpen haar de duurste locatie in Louisville te boeken, betaalden zonder aarzelen haar jurk en plaatsten er constant berichten over op alle mogelijke sociale media. Elke dag kwam er een nieuwe foto, een nieuwe update, een nieuwe viering van Brookes perfecte leven, perfecte bruiloft en perfecte toekomst.
Ik heb de hele tijd geglimlacht, de juiste berichten geliket en de juiste reacties achtergelaten, ook al kromp mijn hart samen telkens als ik weer een bericht zag waarin haar grote dag werd gevierd.
Maar acht maanden geleden ben ik ook getrouwd.
Mijn bruiloft was kleiner dan die van Brooke, intiemer, maar voor mij in alle opzichten betekenisvol. Ik trouwde met Owen, een aardige en evenwichtige man die als architect werkt bij een gerenommeerd bureau in het centrum. We waren vier jaar samen en bouwden een leven en een partnerschap op dat solide en echt aanvoelde. Toen hij me ten huwelijk vroeg op een rustige avond in ons favoriete park, voelde ik me de gelukkigste vrouw ter wereld.
Ik heb mijn familie zes weken van tevoren uitgenodigd, zodat ze ruim de tijd hadden om alles te regelen. Ik heb mijn ouders persoonlijk gebeld om te controleren of ze de datum en tijd wisten, of ze de uitnodigingen hadden ontvangen en om eventuele vragen te beantwoorden. Ik heb zelfs aangeboden te helpen met de reis als ze hulp nodig hadden, ook al woonden ze maar een half uurtje van de gekozen locatie.
Er kwam niemand.
Niet mijn ouders, niet mijn zus, niet mijn tante, niet mijn oom, niet mijn neven en nichten, en niemand anders aan mijn kant van de familie.
Op de dag dat ik trouwde met de man van wie ik meer hield dan van wat dan ook, stond ik voor het altaar. Owens familie zat aan zijn kant van het gangpad op elke stoel, maar aan mijn kant heerste een aangrijpende, verpletterende, vernederende leegte. Mijn beste vriendin, Kelsey, zat alleen op de eerste rij aan mijn kant en deed haar uiterste best om het minder zielig te laten lijken. Ze zette haar spullen neer en liep heen en weer tussen de foto’s door, maar niets kon de waarheid verbergen.
Ik glimlachte de hele ceremonie door, hield Owens handen vast toen we onze geloften uitwisselden, danste op de receptie met alle vreugde die ik kon opbrengen en deed zo goed mogelijk alsof mijn hart niet in steeds kleinere stukjes brak elke keer dat ik naar de lege stoelen keek.
Vervolgens deed mijn familie dagen en wekenlang alsof er niets gebeurd was.
Een week later belde mijn moeder me op om te vragen hoe het met me ging. Haar toon was nonchalant, luchtig en volkomen onveranderd, alsof ze de belangrijkste dag van mijn leven niet opzettelijk had gemist. Toen ik eindelijk de moed had verzameld om het te noemen – voorzichtig en zachtjes, alsof ik nog steeds probeerde geen ophef te veroorzaken – zuchtte ze diep, alsof ik een lastpost was, en zei dat ze het druk had met een werkproject dat niet kon worden uitgesteld.
Mijn vader beweerde dat hij een ernstig conflict op zijn werk had waar hij absoluut niet onderuit kon, iets met een presentatie die zogenaamd maanden van tevoren was ingepland en niet kon worden verplaatst. Brooke heeft mijn bruiloft niet eens genoemd. Ze plaatste gewoon foto’s van haar leven, haar plannen, haar perfecte wereld, alsof mijn bruiloft niet eens bestond.
Ik heb zo hard mijn best gedaan om het los te laten. Ik heb mezelf steeds weer voorgehouden dat mensen fouten maken, dat ze zich misschien echt niet realiseerden hoeveel pijn hun afwezigheid me deed, dat er misschien geldige redenen waren die ik niet helemaal begreep. Maar de pijn bleef hangen als een wond die niet wilde genezen, een doffe pijn die nooit helemaal verdween, hoeveel tijd er ook verstreek.
Elke keer dat ik ze zag bij het zondagse diner of tijdens feestjes, voelde ik het gewicht van de lege stoelen op mijn borst drukken, waardoor ik moeilijk kon ademen. Elke keer dat Brooke haar aanstaande bruiloft noemde of een ander detail van haar plannen deelde, moest ik letterlijk op mijn tong bijten om niet tegen ze te schreeuwen.
Nu ik daar in hun woonkamer stond en ze me jaloers, egoïstisch en dramatisch noemden, realiseerde ik me iets waardoor ik me misselijk voelde.
Ze dachten echt niet dat ze iets verkeerds hadden gedaan.
In hun ogen was Brookes bruiloft een heilige, onmisbare gebeurtenis die absoluut mijn aanwezigheid, mijn steun en mijn enthousiasme vereiste. Maar mijn aanwezigheid was op zijn best optioneel. Eenmalig. Vergeten. Iets wat ze zonder echte gevolgen of schuldgevoel konden overslaan.
Moeder stond op van de bank en liep met langzame, bedachtzame stappen naar me toe. Haar uitdrukking verzachtte en voor iemand die haar minder goed kende dan ik, zou het oprechte bezorgdheid hebben geleken. Ze stak haar hand uit om mijn arm aan te raken, wat ze ongetwijfeld als een troostend gebaar interpreteerde, maar ik trok mijn hand terug voordat ze me kon aanraken.
‘Erica, lieverd, ik weet dat je ergens boos over bent,’ zei ze op die neerbuigende toon die ik mijn hele leven al hoorde, de toon waardoor ik me voelde als een lastig kind dat in toom gehouden moest worden. ‘Maar je moet dit echt even laten rusten. Het is Brookes dag. Ze is je kleine zusje. Je kunt niet toestaan dat de wrok die je koestert het voor haar verpest. Ze is zo enthousiast over de bruiloft en ze wil heel graag dat je erbij bent om het met haar te vieren.’
Je komt eraan.
