Wie was de man met wie ik getrouwd was? En wat was hij van plan met me te doen? Drie weken eerder was ik nog maar Sarah Mitchell, een marketingmanager die dacht dat haar grootste probleem het binnenhalen van de Morrison-account was. Ik had geen idee dat mijn hele leven op leugens was gebouwd. Het begon op een dinsdagavond begin maart.
Ik herinner het me omdat ik net thuiskwam van een bijzonder stressvolle werkdag en David al in de keuken stond om het avondeten te bereiden. De geur van zijn beroemde spaghettisaus vulde ons huisje aan Maple Street. En alles voelde volkomen normaal. « Hoe was je dag, lieverd? » vroeg David, terwijl hij met één hand door de saus roerde en met de andere mijn favoriete mok pakte. Zelfs na zes jaar huwelijk zette hij nog steeds elke avond thee voor me zonder dat ik erom hoefde te vragen.
Vermoeiend, zei ik, terwijl ik mijn tas op het aanrecht liet vallen. De mensen van Morrison willen hun hele campagnestrategie drie weken voor de lancering omgooien. Emma en ik hebben vandaag vier uur vergaderd om uit te zoeken hoe we dat voor elkaar konden krijgen. David knikte meelevend terwijl hij de waterkoker met water vulde. Dat klinkt vreselijk.
Gelukkig heb je thee om te ontspannen. Ik glimlachte naar hem. David was altijd zo attent geweest, hij dacht aan de kleine dingen die me gelukkig maakten. Toen we net begonnen met daten, ontdekte hij dat ik dol was op kamillethee voor het slapengaan, en sindsdien maakt hij het voor me.
Die avond dronk ik mijn thee terwijl we samen op de bank een film keken. David had zijn arm om me heen en ik voelde me veilig en hield van hem, zoals ik dat altijd deed. Maar halverwege de film begon ik me ongelooflijk slaperig te voelen. Ik denk dat ik naar bed moet, mompelde ik, mijn woorden voelden dik en zwaar in mijn mond.
Natuurlijk, lieverd, je hebt een lange dag gehad, zei David, terwijl hij me van de bank hielp. Ik ben zo weer op. Ik kon me nauwelijks herinneren dat ik naar boven was gelopen. Voor ik het wist, was het ochtend en ging mijn wekker af. Ik voelde me suf en verward, alsof ik wakker werd uit de diepste slaap van mijn leven. « Goedemorgen, schat, » zei David naast me. Hij was al aangekleed voor zijn werk, wat vreemd was, want hij sliep meestal langer dan ik.
« Hoe laat ben je naar bed gegaan? » vroeg ik, terwijl ik in mijn ogen wreef. « O, rond elf uur, » zei hij nonchalant. « Je sliep zo vast, ik wilde je niet wakker maken. » « Er voelde iets niet goed, maar ik kon er de vinger niet op leggen wat. Ik strompelde naar de badkamer en zag dat mijn telefoon op het nachtkastje lag, maar ik had kunnen zweren dat ik hem op de commode had laten opladen en dat mijn laptop, die ik altijd open op mijn bureau liet staan, dicht was. » « David, » riep ik.
