Zoals ik zo diep heb geslapen. Ik weet dat je me hebt verdoofd. David legde zijn vork neer en bestudeerde mijn gezicht. Sarah, je hebt de laatste tijd veel stress. Misschien moet je naar de dokter. Ik heb al bewijs, zei ik, terwijl ik mijn telefoon pakte. Ik heb opgenomen dat je mijn spullen doorzocht terwijl ik bewusteloos was.
Deze keer veranderde Davids gezichtsuitdrukking compleet. De liefhebbende echtgenoot verdween, vervangen door iemand die ik helemaal niet herkende. Heb je me opgenomen? Zijn stem was nu anders, harder, met sporen van dat accent dat ik tijdens zijn telefoongesprekken had gehoord. Ik weet van de valse paspoorten, David. Ik weet van Jennifer Walsh en de andere vrouwen. Ik weet dat je van plan bent me donderdag te vermoorden.
David stond langzaam op, zijn handen gebald tot vuisten. « Je hebt geen idee waar je mee te maken hebt, Sarah. » « Vertel het me dan, » zei ik, terwijl ik probeerde mijn stem kalm te houden. « Vertel me wie je werkelijk bent. » David lachte, maar er zat geen humor in. « Wil je weten wie ik ben? Ik ben iemand die heel goed is in wat ik doe. En wat ik doe, is alles van vrouwen zoals jij afpakken.
Je geld, je identiteit, je leven, en dan verdwijn ik. Hoeveel vrouwen heb je vermoord? Genoeg, zei David koeltjes. En jij zou de laatste zijn. Ik was van plan om na deze baan met pensioen te gaan, maar nu kwam hij naar me toe lopen en ik zag de berekening in zijn ogen. Nu moet ik improviseren. David deed nog een stap in mijn richting en ik zag hem in zijn zak graaien.
Toen klonk de stem van rechercheur Parker door de verborgen luidsprekers die de politie rond ons huis had geplaatst. David Mitchell, of wie je ook bent, dit is de politie van Portland. Het huis is omsingeld. Ga bij Sarah vandaan en plaats je handen waar we ze kunnen zien. David verstijfde, zijn hand nog steeds in zijn zak.
Even trok er een verwarde blik over zijn gezicht terwijl hij onze eetkamer rondkeek en probeerde te achterhalen waar de stem vandaan kwam. « Je hebt me erin geluisd, » zei hij, terwijl hij zich met pure haat in zijn ogen naar me omdraaide. « Ik heb mezelf beschermd, » antwoordde ik, verbaasd over hoe vastberaden mijn stem klonk. « Iets waar je Jennifer Walsh en de anderen nooit de kans voor hebt gegeven. »
De voordeur vloog open en rechercheur Parker stormde naar binnen met drie andere agenten, hun wapens getrokken. « Handen omhoog nu. » David hief langzaam zijn handen op, maar ik zag hem nadenken, op zoek naar een ontsnappingsroute. « Je hebt niets tegen mij, » zei hij kalm. « Ik ben Sarahs echtgenoot. We hadden net een gesprek. We hebben alles tegen jou, » zei rechercheur Parker, terwijl hij zijn wapen op David gericht hield. De valse paspoorten, de gestolen identiteiten, de gedetailleerde plannen om je vrouw te vermoorden.
En dankzij het afluisterapparaat dat ze draagt, hoorden we je net meerdere moorden bekennen. Toen sloeg David toe. Hij sprong plotseling naar de achterdeur, maar agent Martinez stond er al en blokkeerde zijn pad. David draaide zich om en probeerde naar de trap te rennen, maar rechercheur Parker tackelde hem voordat hij erbij kon.
« Laat me los! » riep David terwijl ze hem in de boeien sloegen, en voor het eerst hoorde ik zijn echte accent duidelijk. Het klonk Oost-Europees, misschien Russisch. « Je begrijpt niet waar je mee te maken hebt. » We begrijpen het perfect. Rechercheur Parker zei: « Je bent gearresteerd voor samenzwering tot moord, identiteitsfraude, fraude, en we gaan nog veel meer aanklachten indienen zodra we klaar zijn met het onderzoek naar je andere slachtoffers.
Terwijl ze David wegvoerden, draaide hij zich nog een keer om naar me. « Dit is nog niet voorbij, Sarah. Mensen zoals ik, we hebben vrienden. We hebben middelen. Je zult nooit veilig zijn. » « Jawel, » zei rechercheur Parker vastberaden. Want mensen zoals jij maken altijd dezelfde fout. Je denkt dat je slimmer bent dan iedereen, maar dat ben je niet.
