De foto toonde een lachende brunette genaamd Jennifer Walsh uit Seattle. Volgens het artikel was ze twee jaar geleden spoorloos verdwenen, met achterlating van een succesvolle marketingcarrière en een huis dat later werd teruggevonden zonder waardevolle spullen. David pakte zijn telefoon en belde, met dat vreemde accent dat ik al eerder had gehoord.
Alles loopt volgens schema, zei hij zachtjes. De rekeningen zijn klaar voor overdracht en ik heb alle documentatie die ik nodig heb. Ja, ik begrijp de planning. De vlucht is geboekt voor donderdag. Nee, deze keer zullen er geen losse eindjes zijn. Ik heb geleerd van de fouten in Seattle. Seattle, waar Jennifer Walsh was verdwenen.
David praatte verder en ik ving fragmenten op die mijn hart sneller deden kloppen. Het huis zal woensdag leeggehaald zijn. Laat het lijken alsof ze vrijwillig vertrokken is. De nieuwe identiteit is al gevestigd in Portland. Portland. Hij was van plan dit in mijn stad nog een keer te doen met een andere vrouw, maar eerst moest hij van me af.
David beëindigde het gesprek en haalde er iets uit wat op vliegtickets leek. Zelfs vanaf de andere kant van de kamer zag ik dat het enkele reisjes waren naar een internationale bestemming, met een datum voor donderdag, over slechts drie dagen. Toen deed David iets wat mijn ergste vrees bevestigde. Hij haalde een klein glazen flesje met heldere vloeistof en een injectiespuit tevoorschijn.
« Sorry, Sarah, » fluisterde hij tegen mijn ogenschijnlijk bewusteloze lichaam. « Maar je hebt je doel gediend. Donderdagochtend krijg je een heel ongelukkig ongeluk. » Ik lag verstijfd van angst terwijl David het flesje en de spuit voorzichtig terug in de doos stopte. Mijn gedachten raasden. Donderdagochtend was nog maar twee dagen weg. Wat David ook van plan was, ik had bijna geen tijd meer.
Nadat David de vloerplanken had teruggelegd en naar bed was gegaan, wachtte ik tot ik zijn regelmatige ademhaling hoorde voordat ik voorzichtig naar mijn telefoon greep. Mijn handen trilden zo erg dat ik het sms’je naar Emma nauwelijks kon typen. Bel rechercheur Parker nu. David is van plan me donderdag te doden met gif. Ik heb die nacht helemaal niet geslapen. Elke keer dat David naast me in bed ging liggen, vroeg ik me af of hij van gedachten was veranderd over het wachten tot donderdag.
Toen de ochtend aanbrak, moest ik doen alsof alles normaal was, terwijl mijn man, mijn would-be killer, koffie voor me zette en me gedag kuste. « Ik werk vanavond laat, » zei David terwijl hij naar de deur liep. « Wacht niet op mij. » Zodra zijn auto onze oprit af reed, stonden Emma en rechercheur Parker voor mijn deur.
« Laat me alles zien, » zei rechercheur Parker zonder tijd te verspillen aan beleefdheden. Ik leidde hen naar boven, naar onze slaapkamer, en wees naar de ruimte bij het raam. De vloerplank ligt daar. Daar verstopt hij alles. Rechercheur Parker knielde neer en wrikte voorzichtig de planken los, waardoor de metalen doos tevoorschijn kwam, precies waar ik wist dat hij zou zijn. Toen hij hem opende, leek zelfs hij geschokt door wat we aantroffen.
« Jezus, » mompelde hij, terwijl hij de stapel geld tevoorschijn haalde. « Er moet hier wel $20.000 in zitten. » Maar het was de andere inhoud die zijn aandacht trok. Naast de valse paspoorten en foto’s van vrouwen, waren er gedetailleerde dossiers over elk slachtoffer. Jennifer Walsh uit Seattle was er, samen met drie andere vrouwen uit verschillende steden.
Lisa Chen uit San Francisco, Maria Rodriguez uit Phoenix en Amanda Foster uit Denver. Kijk eens, zei rechercheur Parker, terwijl hij een map omhoog hield met mijn naam erop. Er zat van alles in. Kopieën van mijn geboorteakte, burgerservicenummer (BSN), bankrekeninggegevens, werkpapieren, zelfs foto’s van mij die ik nog nooit eerder had gezien. Hij is hier al maanden mee bezig, zei Emma, terwijl ze de papieren doornam.
Misschien langer. Rechercheur Parker vond nog iets anders waar ik misselijk van werd. Een gedetailleerde tijdlijn, geschreven in Davids handschrift. Het schetste zijn hele plan, van het vestigen van vertrouwen via de overdracht van activa tot iets dat ‘definitieve schoonmaak op donderdag’ werd genoemd. We moeten hem op heterdaad betrappen.
Rechercheur Parker zei: « Sarah, ik weet dat dit angstaanjagend is, maar we hebben je nodig om hem vanavond te confronteren. We zullen je aansluiten en agenten rond het huis opstellen. » « Wat als hij me al vroeg probeert te vermoorden? » vroeg ik. « Dat laten we niet gebeuren. Zodra hij een dreigende beweging maakt, zijn we er. Die avond voelde als de langste van mijn leven. Rechercheur Parker had kleine microfoontjes in mijn kleren verstopt en agenten in onopvallende auto’s door de hele buurt gestationeerd.
Emma zat in een busje verderop in de straat en hield alles in de gaten. David kwam rond acht uur thuis met afhaalmaaltijden van mijn favoriete Thaise restaurant. « Ik dacht dat we samen lekker konden eten, » zei hij, en hij leek meer ontspannen dan ik hem in weken had gezien. Alleen wij tweeën. We aten in relatieve stilte en ik kon het eten nauwelijks proeven. David keek steeds op zijn horloge en leek ergens enthousiast over.
David, zei ik uiteindelijk, ik moet je iets vragen. Natuurlijk, lieverd, wat is er? Ik haalde diep adem. Ik weet van de slaappillen. Davids vork stopte halverwege zijn mond. Heel even gleed zijn masker weg en zag ik iets kouds en gevaarlijks in zijn ogen flitsen. Ik weet niet wat je bedoelt, zei hij voorzichtig. De bittere smaak in mijn thee.
