De regen kwam in lakens naar beneden, doorweekt door mijn dunne jas terwijl ik op de stoep zat met mijn pasgeboren zoon in mijn armen. Twee plunjezakken zaten aan mijn voeten, gevuld met flessen, luiers en een paar kleren. Dat was alles wat ik nog had van mijn huwelijk.
Een uur eerder keek Jason—mijn man—me in de ogen en zei woorden die me verbrijzelden:
“Mijn moeder had gelijk. Je verpest alles. Je moet vertrekken.”
Toen sloeg hij de deur dicht.
Zijn moeder, Evelyn, had me vanaf het begin niet mogen. Ze glimlachte op onze bruiloft, maar haar ogen waren koud. Daarna begonnen de opmerkingen: dat ik niet goed genoeg was, dat ik Jason had “gevangen”, dat mijn koken niet aan haar normen voldeed. Toen onze zoon, Noah, geboren werd, dacht ik dat er misschien dingen zouden veranderen. Dat deden ze niet.
Elke kreet van Noah was op de een of andere manier mijn schuld. Elke rusteloze nacht fluisterde Evelyn kritiek in Jason ‘ s oor totdat hij me niet meer verdedigde. Uiteindelijk stopte hij zelfs helemaal met naar me te luisteren.
En nu zat ik in de regen en probeerde niet te huilen voor mijn baby.
Ik neuriede een oud slaapliedje dat mijn moeder ooit voor me zong, in de hoop dat het trillen in mijn stem Noah niet bang zou maken. Zijn kleine vingers grepen mijn jaskraag vast alsof ze zich vastklampten aan de enige veiligheid die nog over is in de wereld.
Een auto vertraagde toen hij voorbij kwam. Toen reed het verder. Wie zou stoppen voor een doorweekte vrouw en haar baby op een stoep?
Maar toen stopte een andere auto. Een zwarte sedan. Het raam rolde naar beneden en onthulde een vrouw van in de vijftig met vriendelijke ogen.
“Gaat het?”vroeg ze zachtjes.
