Nee. Maar ik ben gewend aan slapeloze nachten. Architecten werken beter in stilte.
We zwegen een paar minuten. « De laatste keer dat ik hier was, was drie jaar geleden, » zei ik. « Hier hebben we ons eerste kindje verloren. »
Tylers blik verzachtte. « Clare wilde ook kinderen. Na twee mislukte IVF-behandelingen praatte ze er niet meer over. Ik dacht dat het verdriet was. Ze had duidelijk andere afleidingen. »
We huilden niet. We zetten de scène op, niet als een valstrik, maar als een reconstructie van de werkelijkheid. Ik veegde de grote houten tafel schoon. Tyler bracht een fles rode wijn, Clares lievelingswijn. Ik pakte vier kristallen glazen. We zetten twee stoelen met hun rug naar de deur, zodat ze geen andere keus hadden dan ons aan te kijken.
« Hoe denk je dat ze zullen reageren? » vroeg ik.
Tyler schudde zijn hoofd. « Clare zal huilen. Mason… Ik weet het niet. Maar ik garandeer je dat hij er nog niet klaar voor is dat wij het allebei weten. »
17:57 uur. De lucht in de cabine trilde als een koorddans. We zaten zwijgend. We hoorden het gepiep van banden op het grind. Een zwarte SUV stopte. Mason stapte als eerste uit, gevolgd door Clare, met een boeket lichtroze tulpen in haar hand. Ze lachten zorgeloos.
De deur ging open. Clare kwam als eerste binnen en haar glimlach bevroor. Mason duwde haar tegen de grond en keek toen op. Net op tijd om mijn blik te ontmoeten.
Mason liet de cadeautas vallen. Een fles champagne rolde over de houten vloer voordat hij barstte. De sterke geur van alcohol vulde de kamer. De bloemen glipten uit Clares handen; de bloemblaadjes verspreidden zich als de perfecte metafoor voor hun verbrijzelde illusie.
« Welkom bij je romantische uitje, » zei ik luchtig. « We hebben wijn, stoelen… en de waarheid klaargezet. »
“Harper, het… het is niet wat je denkt,” begon Mason.
« O nee? » Ik kantelde mijn hoofd. « En de sms’jes over de hut, de wijn en de Uber-bonnetjes voor zijn buurt? Dat is toch ook niet wat ik denk dat het is? »
