Ik greep de telefoon vast. « Zou je bereid zijn om daar met me te wachten? Voordat ze de wijn openmaken? »
Weer een stilte, toen een diepe zucht. « Oké. Laten we eerst afspreken. Ik wil zien wat je hebt. »
We spraken af om elkaar zaterdagochtend te ontmoeten in een klein koffiehuisje in Ellensburg. Het duurde even voordat ik Tyler herkende toen hij binnenkwam. Hij ging zitten zonder al te veel geklets. Ik legde mijn telefoon op tafel, opende de berichten en gaf hem. Bij elke swipe zag ik zijn hand spannen. Toen hij de foto zag die Clare had gestuurd – zijn tenen op een houten vloer die hij meteen herkende als een van zijn eigen tekeningen – leunde hij achterover met gesloten ogen.
« Ik dacht dat het gewoon werk was, gewoon afstand, » fluisterde hij. « Ze wilde nooit naar een therapeut. Nu begrijp ik waarom. »
Na bijna een uur zei Tyler: « Ik heb nog steeds een reservesleutel van de hut. Clare weet niet dat ik hem bewaard heb. »
Ik knikte. « Mason denkt dat ik niet in Spokane ben. »
« Dan zijn wij er eerder dan zij, » antwoordde hij, terwijl hij me recht in de ogen keek. « Maar geen luide stemmen, geen tafereel. Laat ze ons zien. Laat ze de waarheid zien. »
Het plan werd samengesteld uit de gebroken stukken in onszelf. Geen geschreeuw: slechts een spiegel die hun leugens werd voorgehouden.
Zondagochtend parkeerde ik voor de houten hut tussen de dennenbomen aan de oevers van Lake Chelan. Tyler was er al. Binnen, met een kop koffie in de hand, zijn blik gericht op het stille water.
« Heb je geslapen? » vroeg hij.
« Ik weet het niet, » antwoordde ik. « Jij wel? »
