Mason sliep altijd als een roos na zijn tenniswedstrijd op donderdag en twee whisky’s. Die nacht, toen hij in slaap was gevallen, pakte ik zijn telefoon en plaatste voorzichtig mijn wijsvinger op de sensor. Klik. Het scherm lichtte op.
De boodschap op de roze kanten outfit was slechts de oppervlakte. Ik ontdekte een compleet dubbelleven. Haar naam was Clare Donovan, 38, een verkoopster van medische apparatuur, woonachtig in Tacoma. En belangrijker nog: ze was getrouwd.
« Tyler is de hele week in San Jose. De hut is van ons. »
Tyler Donovan, haar man. Ik zocht zijn naam op. Zijn LinkedIn-profiel verscheen: 41 jaar oud, zelfstandig architect, gespecialiseerd in luxe woningbouwprojecten. Zijn foto toonde een lange man met een vermoeide maar vriendelijke glimlach.
Ik heb die nacht niet geslapen. Elk bericht sneed als een mes door mijn herinneringen. Elke ‘training in Portland’, elke avond alleen doorgebracht met het herlezen van dossiers.
De volgende ochtend ging ik achter mijn computer zitten. Ik schreef en herschreef minstens vijftien keer een bericht.
« Hallo Tyler, dit is Harper Lewis. Ik geloof dat mijn man, Mason Lewis, en jouw vrouw, Clare Donovan, een affaire hebben. Als je bereid bent erover te praten, kan ik wat bewijs delen. Mijn nummer: 206-555-7321. »
Tegen de tijd dat ik op verzenden drukte, waren mijn handpalmen doorweekt van het zweet. Drie uur later ging mijn telefoon. Zijn stem was diep en griezelig kalm. « Is dit een grap? »
« Ik wou dat dat zo was, » antwoordde ik. « Ik heb teksten, foto’s en hun plannen voor het weekend in de hut aan Lake Chelan. »
Een lange stilte. « Wat wil je doen? » vroeg hij.
