Mijn man maakte me voortdurend belachelijk omdat ik niets deed, totdat hij mijn briefje vond nadat de eerste hulp me had meegenomen – Page 4 – Beste recepten
ADVERTISEMENT
ADVERTISEMENT
ADVERTISEMENT

Mijn man maakte me voortdurend belachelijk omdat ik niets deed, totdat hij mijn briefje vond nadat de eerste hulp me had meegenomen

Een gefrustreerde man | Bron: Pexels

Een gefrustreerde man | Bron: Pexels

Het beest was weg. Het stormde de eetkamer binnen en ik volgde het.

« Ik vergat het, sorry. Ik voel me de laatste tijd niet zo lekker. »

Hij hoorde mij niet, of hij wilde dat niet.

« Wat doe je de hele dag, Madison? Rondhangen terwijl ik dit huis betaal? Echt, Mad. Eén baan. Eén shirt. Je eet mijn eten, je geeft mijn geld uit, en zelfs dat kun je niet! Je bent een bloedzuiger! »

Ik stond daar verstijfd. Mijn handen begonnen te trillen, maar ik zei niets. Wat kon ik zeggen om de situatie niet te verergeren?

Een vrouw in nood | Bron: Pexels

Een vrouw in nood | Bron: Pexels

« En je vriendin beneden, Kelsey, of wie dan ook, daar zit je de hele dag mee te kletsen over God weet wat! Blah, bla, bla! Maar je doet helemaal niets in huis! »

« Tyler, alsjeblieft… » fluisterde ik. Een plotselinge golf van misselijkheid overspoelde me, gevolgd door een stekende pijn in mijn buik. Ik reikte naar de muur om mezelf te steunen. Een metaalachtige smaak steeg op in mijn mond, de kamer draaide zwakjes alsof de muren zich van me af bewogen.

Hij spotte, trok een ander shirt aan en sloeg de deur achter zich dicht toen hij vertrok. De echo van zijn vertrek bleef in de stilte hangen, net zo levendig als de pijn die nog steeds in me kronkelde.

Een gesloten deur | Bron: Pexels

Een gesloten deur | Bron: Pexels

Tegen de middag kon ik nauwelijks meer staan. Elke stap voelde als lopen door water, zwaar en langzaam, alsof mijn lichaam niet meer van mij was.

Mijn zicht werd wazig en de pijn was ondraaglijk geworden. De tegels leken onder me te kantelen, een duizelingwekkende golf van wit licht drukte tegen de randen van mijn zicht. Ik zakte in elkaar in de keuken, net toen de jongens hun lunch opaten.

Ik herinner me dat ik ze hoorde schreeuwen. De jongste, Noah, begon te huilen. Zijn zachte, trillende stemmetje sneed door de mist en doorboorde me met een schuldgevoel dat ik te zwak was om te verdragen.

Mijn oudste kind, Ethan, die pas zeven was, rende het appartement uit.

Ik kon het niet tegenhouden, ik kon zelfs niet praten. Ik kan me de sirenes of wat er daarna gebeurde nauwelijks herinneren.

Een ambulance met loeiende sirenes | Bron: Unsplash

Een ambulance met loeiende sirenes | Bron: Unsplash

de volgende pagr-suite

Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie ⤵️

Advertentie
ADVERTISEMENT

Laisser un commentaire