Mijn man maakte me voortdurend belachelijk omdat ik niets deed, totdat hij mijn briefje vond nadat de eerste hulp me had meegenomen
Ik voelde me al dagen ziek, maar ik had het nooit echt serieus genomen. Meestal voelde ik me duizelig, misselijk en volledig uitgeput. Ik ging ervan uit dat het een vervelende maagvirus was, of zelfs griep. Maar ik zette door, maakte lunches klaar, ruimde kruimels op en zorgde ervoor dat de jongens elkaar niet om de oren sloegen voor actiefiguren.
Die ochtend lukte het me zelfs om bananenpannenkoeken te bakken, in de hoop dat Tyler er eindelijk eens om zou lachen.
Bananenpannenkoeken | Bron: Pexels
Toen hij half wakker de keuken binnenkwam, perste ik er een opgewekt « Goedemorgen, lieverd » uit. De jongens herhaalden in koor hun vrolijke « Goedemorgen, papa! »
Tyler gaf geen antwoord. Hij keek recht voor zich uit, pakte een stuk droog geroosterd brood en ging terug naar de slaapkamer, terwijl hij iets mompelde over een belangrijke vergadering. Ik herinnerde me dat hij die dag druk bezig was met de voorbereidingen voor een belangrijke vergadering en presentatie op zijn werk. Dus hij was zich daar niet alleen op aan het voorbereiden, maar hij trok ook zijn werkkleding aan.
Een man kleedt zich aan | Bron: Pexels
Ik dacht dat de pannenkoeken hem misschien zouden helpen, of dat het enthousiasme van de jongens hem in een goed humeur zou brengen. Maar ik besefte dat ik het mis had.
« Madison, waar is mijn witte overhemd? », blafte hij vanuit de slaapkamer, zijn stem sneed door de gang als een mes.
Ik droogde mijn handen af en ging naar binnen. « Ik heb hem net in de was gedaan, samen met de witte was. »
Hij draaide zich naar me om, zijn ogen wijd open van ongeloof. « Wat bedoel je met dat je het net in de was hebt gedaan? Ik heb je drie dagen geleden al gevraagd het te wassen! Je weet dat het mijn gelukshemd is! En ik heb vandaag een belangrijke vergadering. Je kunt nog niet eens één taak aan? »
