Het hoogtepunt kwam toen hij het huis binnenkwam met een elegant geklede man: Riccardo Bianchi, een makelaar. « Gewoon een vriend, » zei hij met zijn geveinsde glimlach. Maar Riccardo’s ogen straalden van enthousiasme.
« Uitstekende locatie, oude Weense wijk. Snel verkocht. Maar natuurlijk moet alles gesloopt worden, » zei Riccardo, zonder me ook maar aan te kijken.
Ik had het gevoel dat ik afscheid nam van elke uithoek van mijn leven, terwijl een vreemde mijn huis veranderde in nummers op een vel papier.
Toen herinnerde ik me de woorden van mijn grootmoeder: « Dit is niet zomaar een huis, het is jouw fort. Mannen komen en gaan, maar het fort blijft. »
Toen Alberto en zijn moeder, Señora Lucía, foto’s, brieven en oude boeken in zakken begonnen te proppen, brak er iets in me. Maar niet in de richting van vernietiging. In de richting van helderheid.
Een andere herinnering kwam naar boven: een visitekaartje dat ik in een la had laten liggen, van een trouwe vriend van mijn grootmoeder, Alexander Weiss.
« Als de vernielers ooit je huis binnendringen en je kunt het niet alleen, bel hem dan », had hij tegen me gezegd.
Op dat moment begreep ik het: het spel was uit. Ik glimlachte voor het eerst in lange tijd en vertelde Alberto wat hij wilde horen:
« Je hebt gelijk. »
