Beloftes aan de dood helpen me niet om mijn rekeningen te betalen. Ik heb mezelf beloofd dat ik succesvol zou zijn. En dat betekent dat ik moet ontsnappen uit deze kooi die naar mottenballen en het verleden ruikt.
Zijn blik drukte mij als een ijzeren gewicht tegen de stoel.
“Begrijp je, Clara? Het is de enige juiste beslissing voor ons gezin.”
« Ons gezin. » Hij gebruikte die zin altijd als hij iets wilde: toen hij een lening voor zijn auto nodig had, toen hij mij dwong een reisje met mijn vrienden af te zeggen.
« Dat kan ik niet, Alberto, » zei ik zachtjes, maar hij hoorde het.
« Kun je dat niet? Begrijp je dan niet dat je zonder mij een nul bent? »
Niemand! Wie zou jou willen hebben met je absurde principes en je beloften aan fantomen?
Hij schreeuwde niet. Hij zei het kalm, alsof hij een oordeel uitsprak. En dat maakte het nog angstaanjagender.
In de dagen die volgden, speelde hij de rol van de perfecte echtgenoot. Hij bracht me verse sappen, stuurde me tedere berichtjes. Maar ik wist: het was zijn oude tactiek. Eerst slaan. Daarna me in slaap sussen met valse uitingen van genegenheid.
