Mijn man liet me aan de kant van de weg staan met de woorden: « Je bent voor niemand waardeloos. » Maar een uur later stopte er een limousine voor me die hij alleen in films kende…
« Verkoop. En alsjeblieft, Clara, zonder je dramatische zuchten, » klonk de stem van Alberto, mijn man, terwijl ik uit het raam naar de oude kastanjebomen keek. Dezelfde waaronder ik als kind briefjes met geheimen verstopte.
« Alberto, ik zei toch… we hebben afgesproken dit onderwerp niet opnieuw te openen. »
« Mee eens? Ik was het met niemand eens. Ik heb je alleen de tijd gegeven om het onvermijdelijke te accepteren. »
Ik liep door het appartement dat ik van mijn grootmoeder had geërfd en streek met mijn vinger over de stoffige pianoklep, alsof ik koopwaar aan het beoordelen was die klaar was voor de verkoop.
« Voor mij is deze plek niet zomaar een appartement. Het is een herinnering. »
« Je kunt niet van je geheugen leven. Ik heb kapitaal nodig. » « Of wil je liever dat we voor altijd vastzitten aan een kantoorsalaris? »
Hij wist precies waar het het meest pijn deed: het schuldgevoel. De angst om geen goede echtgenote te zijn, om zijn toekomst te belemmeren.
“Maar ik heb mijn grootmoeder beloofd dat ik nooit zou verkopen…”
Alberto lachte koud:
