« Fijn je weer te zien, Mark. Nooit gedacht dat het onder zulke… omstandigheden zou zijn. »
De woorden waren scherper dan welke schreeuw dan ook.
Mark stamelde: “Daniel… jij… wat doe je hier?”
Ik antwoordde voor hem:
« Ik heb hem uitgenodigd. Aangezien je een speciaal diner had gepland, vond ik dat ik er ook een verdiende. »
Het gezicht van de jonge vrouw verbleekte, haar ogen schoten heen en weer tussen ons. De stilte rond die tafel werd benauwend.
Mark boog zijn hoofd en klemde zijn servet stevig vast. Ik daarentegen sneed rustig mijn biefstuk aan, alsof het een gewoon avondje uit was.
Daniel boog zich naar mij toe en vroeg zachtjes:
« Wil je hem iets zeggen? »
Ik keek Mark een tijdje aan en schudde toen mijn hoofd.
« Niet nodig. Zijn keuzes zeggen alles al: de plek, de vrouw, en het feit dat ik ervoor koos om hier te zitten. »
Ik legde mijn bestek neer, depte mijn lippen af en stond op om te vertrekken.
« Daniel, bedankt dat je gekomen bent. Ik denk dat het etentje voor vanavond voorbij is. »
Daniel stond op en schoof beleefd mijn stoel naar achteren. Voordat hij wegging, wierp hij Mark een blik toe die medelijden en teleurstelling mengde.
