Ik zat stil op de trappen van het kleine huisje bij de rivier, mijn zicht vertroebeld door tranen.
De man aan wie ik al mijn liefde had gegeven, had me zojuist uit zijn leven verstoten. Zonder emotie gooide hij de scheidingspapieren op tafel, terwijl mijn schoonmoeder naast hem stond, haar minachting onverbloemd:
« Je bent niets meer dan een drol. Je hebt hier geen recht op. Verlaat dit huis onmiddellijk. »
Ik was bevroren. Wees sinds mijn kindertijd, was ik opgegroeid in de zwakke armen van mijn grootmoeder. Het enige wat ik ooit had, was een zilveren ketting die ik al sinds mijn kindertijd droeg.
Mijn grootmoeder mompelde ooit dat het het enige was wat er met mij aan de hand was toen ze mij verlaten aan de oever van de rivier vond.
Omdat ik geen andere keus had, zette ik mijn schaamte opzij en stapte een klein pandjeshuis binnen. Ik was vastbesloten om de ketting te verkopen voor een beetje geld, zodat ik kon overleven.
De pandjesbaas – een man van rond de vijftig met grijze haren – pakte de ketting voorzichtig vast en tilde hem op naar het licht. Toen, onverwachts, trilden zijn handen en werden zijn ogen groot van ongeloof.
“Goede hemel… deze naam… deze geboortedatum…” mompelde hij zachtjes.
Verschrikt vroeg ik: “Is er iets, meneer?”
