Toen het die nacht eindelijk licht werd in huis, sloop ik via de gang naar Emily’s kamer.
De deur, hoewel open, aarzelde nog steeds om me binnen te laten. Zijn bed was onopgemaakt, een gekreukte hoodie lag aan zijn voeten. Haar biologieboek lag naast haar kussen, opengeslagen op een pagina die ze roze had gemarkeerd.
Ik ging langzaam zitten, alsof ze nog ruimte nodig had. Ik streek met mijn vingers langs de rug van het boek en pakte toen zijn kleren. Een voor een vouwde ik ze langzaam op, niet omdat ze gevouwen moesten worden, maar omdat ik de drang voelde om ze weer aan te raken.
De geur van haar shampoo bleef aan de kussensloop hangen. De muren waren nog steeds bedekt met polaroids van zijn vrienden, onze hond Max en een selfie met mij bij de deur.
Verwarring overspoelde iedereen van binnen. Ik knipperde snel met mijn ogen en probeerde mijn tranen te bedwingen.
« Ik mis je, schat, » fluisterde ik. « Ik mis je zo erg. »
Toen zag ik zijn rugzak, die in een hoekje stond. Hij zou wachten tot maandagochtend.
Ik stond ernaast en opende het langzaam. Ik rommelde door notitieboekjes en pennen, vooral de kleine dingen die me tot nu toe niet belangrijk leken.
In zijn geschiedenisboek lag een gevouwen vel papier. Ik pakte het op en vouwde het in de lengte open.
« Mam, als je daar ligt, kijk dan eens onder mijn bed. Je vindt er alles. »
Mijn ademhaling veranderde. Mijn handen werden koud en de inkt vervaagde een beetje door de warmte van mijn vingers.
Emily’s handschrift. Precies en bedachtzaam. Ze moest met trillende handen schrijven, maar de instructies waren duidelijk. Ze moet het gedaan hebben na haar ruzie met David. David had me verteld dat ik op zoek zou gaan naar antwoorden als hij me anders vertelde.
Ik liep naar de deur, leeg en schreeuwend, en knielde neer, mijn hart klopte in een vreemd ritme. Mijn vingers tastten onder het bed tot ze iets van karton raakten, iets zwaars.
Ik trok een stoffige zwarte doos uit de verste hoek en ging op mijn hurken zitten. Mijn hele lichaam trilde, ook al wist ik al dat wat er in me gebeurde alles zou veranderen.
Ik kook het deksel een tijdje.
Binnenin zit een kleine envelop met foto’s en een digitale voicerecorder.
De rest van de foto maakte me misselijk. David Oorlog, vergezeld door een vrouw die ik niet herkende, had haar arm nonchalant over de zijne geslagen. Hij poseerde niet alleen, hij glimlachte.
Nog een foto, opnieuw van David, dit keer met een klein kind in zijn armen. Het kind had dezelfde grote bruine ogen als Emily.
“Nee,” fluisterde ik, ook al kon niemand mij horen.
Ik opende de envelop. Meer foto’s. Er zaten screenshots in van bankoverschrijvingen, hotelreserveringen, gps-coördinaten en een bonnetje van een juwelier. Alles van de afgelopen zeven jaar.
zie vervolg op de volgende pagina aan Favorieten toegevoegd
