« Emma. Het spijt me zo. Ik had nooit… »
« Verontschuldig je niet tegen mij, » zei ik koeltjes. Ik haalde Ethan uit de wieg en zette hem op mijn schoot. « Verontschuldig je aan je zoon. En daarna aan jezelf. Want je bent net iets kwijtgeraakt wat je nooit meer terugkrijgt. »
Maar het was nog niet voorbij. De test was slechts de helft van de strijd. Mijn plan was nog maar net begonnen.
Mark huilde stilletjes, maar ik kon geen medeleven meer voelen. Hij had een grens overschreden die tranen en excuses niet ongedaan kunnen maken. Hij had zijn ouders toegestaan vergif in ons huis te zaaien.
Diezelfde nacht, terwijl Ethan op mijn schoot sliep, schreef ik in mijn notitieboekje: « Ik laat me niet nog eens minderwaardig voelen. Ik bepaal nu de regels. »
De volgende dag riep ik Mark en zijn ouders bij me in de woonkamer. De sfeer was ijzig. Patricia had dezelfde arrogante uitdrukking op haar gezicht, ervan overtuigd dat ze op de een of andere manier nog steeds macht over me had.
Ik stond op met de testsenvelop in mijn handen.
« Hier is de waarheid die je zo graag wilde, » zei ik, terwijl ik het op tafel liet vallen. « Ethan is Marks zoon. Punt uit. »
Patricia perste haar lippen op elkaar, zoekend naar een nieuwe manier om me aan te vallen. Maar ik hief mijn hand op om haar tegen te houden.
Luister goed: vanaf vandaag zul je mijn integriteit nooit meer in twijfel trekken. Je zult mijn zoon nooit meer beledigen of in twijfel trekken. En als je dat doet, zal het de laatste keer zijn dat je hem ziet.
Mark probeerde te praten, maar ik onderbrak hem.
« En jij, Mark? Het is niet genoeg om vergiffenis te vragen. Ik wil feiten. Ik wil een huwelijk waarin ik word verdedigd, niet verraden. Als je ooit nog aan me twijfelt, als je toestaat dat iemand me respectloos behandelt, hoef je niet om vergiffenis te vragen. Je hoeft alleen maar de scheidingspapieren te tekenen. »
