De stilte was absoluut. Patricia verbleekte en was voor het eerst sprakeloos. Mark knikte, zijn ogen neergeslagen, wetende dat hij niet aan het onderhandelen was.
De volgende dagen waren anders. Mark begon zijn best te doen: hij wees de telefoontjes van zijn moeder af toen ze begon met haar giftige opmerkingen, hij bleef vaker thuis bij Ethan en meldde zich zelfs aan voor relatietherapie bij mij. Maar ik vergat het niet. Wonden hebben tijd nodig om te helen.
Maanden later, toen ik Patricia bij de deur zag staan, terwijl ze probeerde binnen te sluipen, was Mark degene die in de weg stond.
« Mam, » zei hij vastberaden. « Niet meer. Als je Emma niet kunt respecteren, kun je niet in ons leven zijn. »
Toen besefte ik dat er misschien nog hoop was. Niet omdat het verleden was uitgewist, maar omdat hij eindelijk begreep wat hij had verloren… en wat hij nog kon redden.
Die nacht, terwijl Ethan vredig sliep, schreef ik nog een zin in mijn notitieboekje:
« Ik was niet degene die iets moest bewijzen. Zij waren het. En wat zij bewezen was wie ze werkelijk waren. »
En voor het eerst in lange tijd sloot ik mijn ogen en sliep vredig.
