Ik staarde hem aan, de zachte ademhaling van onze baby verwarmde mijn borst. « Dan kunnen jullie gaan. Jullie kunnen allemaal gaan. En kom niet terug. »
De stilte was dik. Patricia deed haar mond open om te protesteren, maar Mark legde haar het zwijgen op met zijn blik. Hij wist dat ik geen grapje maakte. Hij wist dat ik hem nooit had bedrogen, dat Ethan zijn zoon was – zijn evenbeeld als hij de moeite had genomen om verder te kijken dan het venijn van zijn moeder.
« Oké, » zei Mark uiteindelijk, terwijl hij met zijn hand door zijn haar streek. « We doen de test. En als het klopt zoals je zegt, is het afgelopen. Geen geroddel meer. Geen beschuldigingen meer. »
Patricia zag eruit alsof ze een citroen had doorgeslikt. « Dit is belachelijk, » siste ze. « Als je niets te verbergen hebt… »
« O, ik heb niets te verbergen, » snauwde ik. « Maar jij blijkbaar wel – je haat jegens mij, je constante bemoeizucht. Dat houdt op zodra de uitslag bekend is. Anders zie je je zoon of kleinzoon nooit meer terug. »
Mark huiverde, maar ging niet in discussie.
De test werd twee dagen later gedaan. Een verpleegkundige nam een uitstrijkje uit Ethans mond terwijl hij snikkend in mijn armen lag. Mark deed hetzelfde, zijn gezicht grimmig. Die nacht wiegde ik Ethan tegen mijn borst en fluisterde ik excuses die hij niet kon verstaan.
Ik sliep niet terwijl we op de uitslag wachtten. Mark wel – op de bank. Ik kon het niet verdragen dat hij in ons bed lag terwijl hij aan mij, onze zoon, twijfelde.
Toen de resultaten binnenkwamen, las Mark ze eerst. Hij viel voor me op zijn knieën, het papier trilde in zijn handen.
