« We moeten praten », zei hij.
Op dat moment wist ik wat er ging gebeuren.
« Mama en papa denken… dat het het beste is om een DNA-test te doen. Om de lucht te klaren. »
« Om de lucht te klaren? » herhaalde ik, mijn stem schor van ongeloof. « Denk je dat ik je heb beetgenomen? »
Mark bewoog ongemakkelijk. « Natuurlijk niet, Emma. Maar ze maken zich zorgen. En ik… ik wil dit gewoon achter ons laten. Voor iedereen. »
Ik voelde mijn hart in mijn maag zakken. Voor iedereen. Niet voor mij. Niet voor Ethan. Voor de gemoedsrust van zijn ouders.
« Oké, » zei ik na een lange stilte, terwijl ik mijn lippen op elkaar perste om niet te gaan snikken. « Wil je bewijs? Je krijgt bewijs. Maar ik wil er iets voor terug. »
Mark fronste. « Wat bedoel je? »
« Als ik dit accepteer – deze overtreding – dan stem je ermee in dat ik de zaken op mijn manier afhandel wanneer de uitkomst, zoals ik weet, duidelijk zal zijn, » zei ik met trillende maar vastberaden stem. « En je stemt er nu, in het bijzijn van je ouders, mee in dat je iedereen die nog aan me twijfelt, zult afsnijden als dit voorbij is. »
Mark aarzelde. Ik zag zijn moeder achter hem, gespannen, met gekruiste armen en koude ogen.
« En wat als ik dat niet doe? » vroeg ze.
