t, maar de man die hij werd: afwijzend, arrogant, ontrouw. Ik liet die beelden vergaan tot as totdat ze niet meer konden kwetsen.
Krantenkoppen
Op de derde ochtend trilde de beveiligde telefoon. Een gecodeerd bericht van Marcus’ netwerk: Catherine Elliott officieel als vermist opgegeven. Echtgenoot speelde bezorgde echtgenote.
Ik opende een lokale nieuwssite. De foto van het kerstfeest van vorig jaar schitterde op het scherm: mijn bordeauxrode jurk, zijn arm strak om mijn middel. De kop: Prominente advocatenvrouw verdwijnt na gala.
James’ verklaring was perfect. Ik ben wanhopig op zoek naar mijn vrouw. Ze staat onder enorme stress. Ik vrees dat ze in de war is.
Verward. Gedesoriënteerd. Hij was de tekening al aan het maken.
Ik lachte zachtjes. « Klassiek. »
Marcus leunde in de deuropening, zijn armen over elkaar. « Precies zoals voorspeld. »
Ze zouden zoeken. Hij zou aan touwtjes trekken. Camera’s zouden flitsen. Ze zouden Catherine niet vinden.
Omdat ze niet meer bestond.
Die avond oefende ik Elena’s manier van doen nog een laatste keer. Hazelnootkleurige ogen, zacht blond haar rond een gezicht dat niet langer bij een mannenverhaal hoorde.
Ik fluisterde het: “Elena Taylor.”
Het voelde niet als een masker. Het voelde als de waarheid die ik verborgen had gehouden.
De draai naar het oosten
