Koken is altijd mijn liefdestaal geweest. Onze kinderen, Ellie en Jonah, groeiden op met bijna elke avond zelfgekookte maaltijden. Zelfs toen ik overwerkte in het ziekenhuis, vond ik het heerlijk om de koelkast te vullen met de gerechten waar ze zo dol op waren: stoofschotels, pasta’s, soepen en ovenschotels.
« Mam, hoe doe je dat toch? » vroeg Ellie, zittend op het aanrecht. « Je werkt zoveel uren en kookt dan nog steeds zo? »
« Schatje, schatje, » zei ik, terwijl ik haar favoriete rundvleesstoofpot maakte. « Het is een kwestie van liefde. »
Vrouw kookt in de keuken | Bron: Pexels
Toen de kinderen het huis uit waren, dacht ik dat mijn werk in de keuken minder zou worden, maar dat gebeurde niet. Ik kookte altijd met hetzelfde enthousiasme en besteedde uren aan de maaltijden voor mijn man, Randy, en mij.
Maar toen veranderde er iets.
Elke keer dat ik thuiskwam, zag de koelkast eruit als een plaats delict. Lege planken. Vuile bakjes lagen verspreid over het aanrecht. Maaltijden die een week mee hadden moeten gaan, waren binnen een paar dagen verdwenen.
Bijna lege koelkast | Bron: Pexels
“Randy,” vroeg ik op een avond uitgeput, “waar is het eten?”
Hij haalde zijn schouders op en keek niet op van zijn telefoon. « Ik had echt honger. »
« Honger? » Ik wees naar de gootsteen, die overvol stond met vuile vaat. « Hongerig genoeg om lasagne, twee soepen en een hele pan eten in één dag te eten? »
Hij lachte zachtjes. « Wat kan ik zeggen? Ik ben een opgroeiende jongen. »
« Dit is niet grappig, Randy, » hield ik vol, met trillende handen terwijl ik de toonbank vastgreep. « Heb je enig idee hoe lang het duurt om deze maaltijden te bereiden? »
« Kom op, Doris, » zei hij, en keek eindelijk op met die afwijzende glimlach waar ik een hekel aan begon te krijgen. « Je houdt van koken. Het is JOUW specialiteit. »
Bezorgde vrouw | Bron: Midjourney
