Dit werd onze routine. Ik kookte, en het eten verdween. Zijn excuses: « Ik heb de lunch overgeslagen », « Ik was gestrest », « Het is zo lekker! »
Ze waren niet overtuigend, maar ik heb niet aangedrongen.
« Weet je, » zei mijn vriendin Sarah ooit tijdens onze lunchpauze tegen me, « dit ziet er niet normaal uit, Doris. Heb je er wel eens aan gedacht om een camera te installeren? »
Ik lachte. « In mijn eigen keuken? Dat is belachelijk. »
« Is dat waar? » vroeg ze. « Omdat er iets niet klopt. »
Ik lachte en negeerde zijn vermoedens. Ik dacht dat Randy de waarheid sprak. Tot die avond, toen ik vroeg thuiskwam.
Vrouw rijdt in een auto | Bron: Unsplash
Vrouw rijdt in een auto | Bron: Unsplash
Die avond dwongen hoofdpijn en misselijkheid me om voor het einde van mijn dienst naar huis te gaan. Ik parkeerde mijn auto op de oprit, dankbaar voor de rust. Maar toen ik binnenkwam, maakte de opluchting plaats voor verwarring.
In de keuken klonk luide muziek, zo luid dat de ramen ervan trilden.
“Randy?” riep ik terwijl ik mijn tas op de bank gooide.
Er kwam geen antwoord.
Het keukenlicht brandde en wierp lange schaduwen op de muren. En daar, met haar rug naar me toe, stond May, Randy’s zus. Methodisch propte ze de ene na de andere bak met eten uit de koelkast in een lelijke roze tas.
Ik verstijfde en staarde haar ongelovig aan. Ze merkte me pas op toen ik mijn telefoon pakte en het hele gebeuren begon te filmen.
« O! » hijgde ze toen de bliksem flitste, zo snel ronddraaiend dat de soepbak bijna omviel. « Doris! Je bent eerder thuisgekomen dan ik had verwacht! »
Mijn stem klonk ijzig. « Maar wat doe je? »
Bezorgde vrouw wijst met haar vinger naar iemand | Bron: Midjourney
« Eh… » Zijn gezicht werd rood. « Ik neem gewoon een paar
Restjes. Randy zei dat het lekker was! Ik heb Tommy thuis, en je weet hoe moeilijk het is om te koken met een vijfjarige…
« Hou op, » flapte ik eruit, terwijl ik als een scalpel door zijn verontschuldiging heen sneed. « Leg alles terug waar het hoort. NU. »
Zijn glimlach verdween. « Doris, het valt wel mee. Ik ben familie. »
« Familie? » riep ik uit. « Familie steelt niet. Familie laat je niet denken dat je inspanningen niets betekenen. »
« Ik heb niks gestolen! » protesteerde May. « Randy gaf me de sleutel! Hij zei toch dat je altijd te veel verdient. »
« Te veel? » De woorden bleven als zuur in mijn keel steken terwijl ik naar de tas met gestolen eten staarde. « Dus je doet dit regelmatig? Kom je hier ook als ik aan het werk ben? »
Roze tas vol boodschappen | Bron: Midjourney
« Dat is het niet, » stamelde ze. « Randy zei dat het je niet stoorde… »
Ze deed haar mond open om te protesteren, maar ik maakte mijn zin niet af. « Weet je wel hoeveel uur ik per dag sta? » Weet je wel hoeveel ik heb opgeofferd om dit huis draaiende te houden, om vervolgens terug te komen en mijn harde werk in jouw verdomde tas te vinden?
Mays ogen vulden zich met tranen, maar dat kon me niet schelen. Ze probeerde de bakjes terug in de koelkast te zetten, pakte toen haar tas en rende weg.
Toen Randy de trap af kwam, terwijl hij als een man die net uit een vredig dutje ontwaakte, in zijn ogen wreef, stond ik nog in de keuken.
« Wat is er gebeurd? » vroeg hij, terwijl hij fronste bij het zien van de koelkast, die inmiddels half leeg was.
Zonder een woord te zeggen zwaaide ik met mijn telefoon en speelde de opname af.
« WAAROM? » vroeg ik met trillende stem. « Waarom heb je haar dit laten doen? »
« Ze had hulp nodig, » mompelde hij, mijn blik ontwijkend. « Het is maar eten, Doris. » Waarom maak je er zo’n punt van?
